Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … heb jij wel eens een nepalese bouwvergadering meegemaakt. Ik denk van niet, maar ik wel! Straks meer daarover.

Wel, ga er maar ff voor zitten, want dit is een erg lang verhaal geworden, maar geeft je wel een ander beeld op Nepal dan je denkt, denk ik!

Ik ben hier nu ruim een maand in Nepal. Ook ben ik in 2008 en 2009 in Nepal geweest. Al met al nu zo’n 10 week in totaal. Maar nog elke dag verbaas ik me weer ergens over, zowel positief als negatief. Daarom nu een verhaaltje over de dingen die je elke dag ziet en meemaakt.

Om te beginnen zijn Nepalezen ontzettend aardige mensen. Je hebt snel contact met ze. Een groot deel spreekt wel een beetje engels en anders zijn er wel kinderen of anderen die als “tolk” optreden. Ze zijn ontzettend relaxed, hebben nooit haast en het komt wel goed. Soms is dat voor mij (ons) ook wel eens een frustratie, want afspraken maken is ontzettend moeilijk. Ze zeggen dat ze de volgende week het werk komen doen, maar komen dan bv maar één dag, of niet omdat het weer één of ander festival is. Het werk is dan lang niet klaar, maar je ziet ze de hele week niet meer. Of ze maken iets totaal anders dan je het opgegeven had.

Momenteel zit ik in een fase waarbij ik ook veel negatieve dingen zie.
Het meest erge vind ik de vuiligheid op straat en de manier waarop ze daar mee omgaan. Het is nu de moesson en het regent erg veel. Hierdoor veranderen de straten in haast onbegaanbare wegen. Vooral als de straat niet verhard is, wat hier – waar ik werk – het geval is. Deze paden zijn dan één modderpoel, waar je eigenlijk niet fatsoenlijk over heen kunt lopen. Je moet of dikke bergschoenen aan hebben of slippers met blote voeten. Smerig worden je voeten toch. Daarom is in Nepal de voet ook onrein. Je moet je schoenen dan ook uittrekken als woonkamers, keuken of een kantoor binnen gaat.
Maar oke, dit is nog daar aan toe. Wat veel erger is dat ze alle vuil gewoon direct achter zich op de grond gooien. Hierdoor is het op straat altijd een smerige troep, zeker als het dan ook nog eens regent. In Kathmandu wordt het huisvuil (alles, dus grijs en groen) gewoon op bepaalde plaatsen op straat gedumpt. De honden en kraaien zitten er gewoon in te grutten en soms de heel arme mensen ook. De afgelopen week is weer één of andere staking geweest en is het straatvuil niet opgehaald. Daardoor was het hier en daar een vreselijke stinkboel. Je ziet sommige mensen dan ook met doeken voor de mond langs deze vuilnisbelten lopen. Onvoorstelbaar wat een troep. Zeker toen het op een dag erg hard had geregend en de (hoofd)straat in een rivier vol met troep veranderde.
En, vraag je je dan af, willen of kunnen ze daar dan niks aan doen, Jawel hoor, dat gaat als volgt: DE regering besluit om grote vuilcontainers te plaatsen waar de mensen dan hun vuil in kunnen dumpen en waar vuil heengebracht kan worden (bv door iemand die dat per straat verzameld en door mensen van die straat voor betaald wordt).Goed, er worden dus grote containers aangeschaft en op een bepaalde plaats neergezet. Het lijkt te werken, er komt een hoop vuil in en ja, dat gaat natuurlijk wel een beetje stinken. Is dat erg, acht valt wel mee, want dat zijn ze tocht wel gewend, echter… de plaats van de containers bleek fantastisch gekozen te zijn, namelijk pal voor het ziekenhuis! En ja, daar had de directie van het ziekenhuis dus weer erg veel moeite mee en dus werd het hele project afgeblazen. De containers staan inmiddels leeg op een terrein en er wordt verder niets meer mee gedaan. Einde project (waar ongetwijfeld een paar mensen weer behoorlijk aan verdient hebben).

Wat wij ons ook niet voor kunnen stellen is hoe een groot deel van de nepalesen over bedelaars e.d. denken. Ze denken dat mensen die gehandicapt zijn zo worden geboren omdat ze in een vorig leven iets fout hebben gedaan en dat het een straf van god is. Daar doe je dus niets tegen, behalve af en toe wat eten of geld geven zodat ze net in leven blijven.
Maar het kan nog erger: Hier bij ons in Sankhu loopt een vrouw rond die half gekleed en in plastic zakken gehuld loopt te bedelen. Een erg schrijnend beeld, maar als je dan het verhaal hoort wat over haar wordt verteld lopen de rillingen je helemaaal over de rug.
Deze vrouw is ooit vreemd gegaan en daarbij gesnapt door haar man. Die man heeft haar volledig in elkaar geslagen, zodanig dat ze een zware hersenbeschadiging heeft opgelopen en volledig psychisch gestoord is geraakt. Niemand hier die haar helpt. Er blijken ook geen instanties zijn die haar kunnen helpen. Het enige wat de bewoners van dit dorp doen is haar af en toe en klein beetje eten geven en haar dan weer wegjagen, want anders gaat ze midden op straat zitten – ook als het regent – en blijft daar zitten. Ongelovelijk schrijnend als je dit ziet. En het geeft mij een flinke deuk in het imago van de nepalesen.

En waar ze van leven, voor mij is het af en toe kompleet een raadsel. Je ziet bv een vrouw langs de kant van de weg een soort thee verkopen. Hierbij zit ze zelf op een heel klein krukje in de goot van een drukke weg met de rug naar het vlak langs haar jagend verkker en heeft ze haar theepotje en wat bekertjes en een benzinebrander of zo op de stoep staan (die 30 cm hoger is). Iedereen loopt hier gewoon langs en bijna overheen. Af en toe lijkt ze wat te verkopen, maar of je daar van kunt leven? blijkbaar wel, maar volgens mij in behoorlijke armoe.

Een ander raadsel voor ons zijn de honden hier. Er lopen ontzettend veel wilde(?) honden rond. Althans ze lijken bij niemand te horen, want ze lopen in troepen op straat. Niet dat ze je kwaat doen of zo, maar ‘s nachts gaan ze soms (meestal!) enorm te keer. Vooral bij ons voor op het pleintje kunnen ze ‘snachts nogal eens voor een hoop kabaal zorgen, ze staan dan met z’n allen enorm te blaffen en janken. En … blijkbaar doen de nepalezen daar niets aan, want niemand jaagt die beesten weg, ‘s nachts niet en overdag ook niet.

Elke morgen worden wij om een uur of zes wakker van trommels, fluiten en “pannedeksels”. Veel nepalesen gaan dan naar het pleintje voor ons huis om een offer te brengen aan een of meer afbeeldingen van goden die op het pleintje staan. Een offer bestaat meestal uit een beetje rijst, banaan, bloemetjes oid.
Om 7 uur wordt dit ritueel nog eens herhaald – althans dan horen wij weer “muziek” voorbij komen. Wat dat betreftzijn de mensen hier wel erg goed gelovig en gehecht aan traditionele handelingen.

Ik hoop dat bovenstaande niet al te negatief overkomt, maar besef je dat Nepal niet zo “mooi en romantisch” is al de meeste mensen denken! Ja, het is een prachting land en nogmaals, de mensen zijn ontzettend aardig en gastvrij, maar er is dus – in onze ogen! – een hoop ellende en ik vraag me dus af of de mensen daar zelf wel last van hebben, of dart wij dat nu zo erg vinden. Natuurlijk kan en moet het hier in een aantal opzichten beter (schoner, hygienischer) maar, of de cultuur hier nu echt anders moet ?? Zoals ze bij crossborders zeggen: Jij verandert Nepal niet, Nepal verandert jou.

Tot slot, zoals ik in de inleiding had beloofd, nog een stukje over een bouwvergadering.
Afgelopen maandag – toen René net terug was van een vakantie in India – was er ‘s middags een bouwvergadering. Dat wil zeggen dat er drie partijen om tafel zaten, te weten de aannemer(s), de nepalese staf van Hamro Gaun en René (de stichter van HG) en ik.
De vergadering begon bijna een uur te laat, omdat de aannemer de vergadering vergeten was en toevallig langs kwam (?). Eerst wordt er thee gedronken en bijgekletst. Dat gebeurt dan in het Nepalees, in het Engels en in het Nederlands (René en ik 🙂 ) en natuurlijk allemaal door elkaar. Dan eindelijk wordt het eerste punt besproken en na 5 minuten door elkaar heen en weer gekakel in het nepalees, engels en nederlands gaat het dan niet meer over de inhoud, maar over het geld. Dan komt er eten binnen en gaan we dus over op het eten en praten vrolijk over andere dingen met de mond vol. Onder het eten wordt er plotseling een jongevent binnen gebracht die ongelukkig blijkt te zijn en daarom op krukken loopt. Dit bleken een paar oude houten dingen te zijn waarop hij voort strompelde. Blijkbaar krijgt hij van Hamro Gaun nieuwe krukken, want uit een hoek van het kantoor komen een paar redelijk moderne (instelbare) krukken te voorschijn, die nadat ze zijn uitgepakt en ingesteld aan de jongeman worden overhadigd. Eén en ander wordt uitgebreid op de foto vastgelegd. Oke denk je dan, de vergadering zal nu wel weer doorgaan, want (volgens mij) zijn er nog een hoop punten te bespreken. Maar nee hoor, het lijkt er op dat het misschien gaat regenen en dus moet er eerst door de aannemer en René naar de plaats waar een hek moet komen te staan gekeken worden en moet ter plekke bepaald worden waar het hek nu precies moet komen te staan (het hek is overigens al in elkaar gelast) en onder welke hoek de hekken ondeling moeten komen te staan. Ook moet er rekening gehouden worden met een boom die achter het hek staat, want die boom is blijkbaar “openbaar grondbezit” en mag dus niet afgesloten worden (en toch komt ie achter het hek. snap jij het ? ik ook niet, maar ja het is hier in Nepal hè)
Goed, de plaats van het hek is bepaald en de bouwvakkers staan al klaar – of eigenlijk stonden al te wachten om te beginnen dit keer – en gaan gelijk aan de slag. Zo moet je weken wachten voor er iemand is, zo staan ze al te wachten voor je weet wat er precies moet gebeuren.
Dan denk je, wel laten we de vergadering weer oppakken en eens de dingen bespreken die nodig besproken moeten worden. Inderdaad, nee hoor, want die moet dit nog doen en een ander moet nodig weg, en weer een ander is al weg, en zo sterft de vergadering een “stille dood”.
Wie weet volgende keer verder, dit is immers Nepal.

Maar … Als vrijwilliger willen we dit allemaal niet missen, want we doen gelukkig allemaal goed werk, waarvan met name jonge nepalese kinderen profiteren en een beter leven kunnen leiden dan als dit werk niet zou gebeuren. Het geeft dan ook een enorme kick als je die kindertjes ziet spelen en ziet leren en lachen en met je willen spelen of bij je op schoot willen zitten of als de oudere kinderen je iets vragen of van JOU willen leren!

Inmiddels (10-9-10) zit ik weer in Kathmandu. Het weer is een stuk beter, het zonnetje schijnt, de straten zijn allemaal een stuk schoner en het komt nu allemaal gelijk een stuk vriendelijker en positiever over. Dus …. Nepal, Still Love!

En nog een paar foto’s:

Foto 1: Kinderen Hamro Gaun in de rij voor het eten (Dhal Bath)
Foto 2: Ik krijg een tika van Ramez ivm vaderdag
Foto 3: Ons appartement, op de bovenste verdieping, links kamer Ans, midden kamer Annabeth
Rechts kamer Leoniek, mijn kamer en de keuken zitten aan de achterkant
Foto 4: Het (modder!) pad van het appartement naar Hamro Gaun (5 a 10 min lopen)

En … heb jij wel eens in een restaurant gegeten waarbij de ober het eten met zijn handen op je bord legt. Ik wel :-). Oké, ik geef toe het was geen vijfsterrenrestaurant, maar een klein eethuisje in Sankhu, maar … we hebben dan ook mij z’n drieën voor 125 Rs (is €1,25) gegeten.

In Nepal zijn om de haverklap festivals. Zo ook vandaag. Waarvoor dit festival was weet ik nog steeds niet, volgens mij weten ze het zelf ook maar amper, maar het had iets te doen met mannen (de dag van de man of zo), niet dat de mannen dan iets van de vrouwen krijgen, maar onderling (broers of zo).
Je ziet dan op de pleintjes dat er veel offers bij de beelden gebracht worden, mensen tika’s op hun hoofd hebben en ‘s avonds was er op het pleintje op een podium muziek en dans.
De kinderen gaan die dag niet naar school, dus de vrijwilligers die les geven op een school zijn vandaag en morgen dan ook vrij. Zo ook ins ons dorpje Sankhu.

Nadat ik samen met Annabeth op Hamro Gaun computerles had gegeven van 17:00 tot 18:30 zijn we naar ons appartement gegaan en samen met Ans erbij direct doorgegaan naar het centrum van het dorpje (wij wonen een beetje aan de rand van Sankhu). Onderweg zijn we bij een klein eethuisje gaan eten. Hier hebben we momo’s gegeten samen voor ongeveer omgerekend €1,25. Momo’s zijn een soort bolletjes iets groter als een bitterbal van deeg (pasta) gevuld met vlees (meestal kip) of ze zijn vegetarisch. Momo’s worden gebraden of gestoomd. De meiden hebben er elk tien gehad en ik 15. Dat is dan een komplete maaltijd. Toen ik tien op had en nog om 5 meer vroeg, werden die dus gewoon met de handen op mijn bord gelegd. Nee… die handen werden niet eerst gewassen, maar het ging er zo ff tussendoor. Het was een heel klein eethuisje, met ontzettend aardige mensen die geen woord engels spreken. Gelukkig helpen de kinderen ook mee in “het restaurant” en die kunnen behoorlijk engels.

Na het eten gingen we naar het dorpsplein, waar een podium opgebouwd was en waar de optredens i.v.m. het festival waren. Het was er zwart (lettelijk en figuurlijk) van de mensen. Voooral jonge mensen. Wij – als blanken – worden dan soms ook behoorlijk aangestaart. Het was vandaag al de hele dag slecht weer met veel regen. Ook nu begon het weer een beetje te regenen. Wij hadden onze parapluus niet bij ons, maar gelukkig stonden we voor ons theehuisje (zie foto in één van de andere stukken van deze blog) en we werden door de eigenaars uitgenodigdd om boven de zaak die op een hoek van het plein ligt te komen kijken naar de gebeurtenissen. Nadat we twee steile smalle houten trappen bekommen haden kwamen we bij een kamer. We moesten natuurlijk onze schoenen voor de deur uit doen en konden toen op de beste plaatsen voor het raam gaan zitten met een mooi uitzicht over het plein en de festiviteiten. Voor mij – in de vensterbank zat een meisje van 9 jaar die behoorlijk goed engels sprak, een pittig ding die mij vanalles vroeg en zelf ook veel vertelden. Als de muziek begon te spelen zat ze lekker mee te swingen en zingen. Na een tijdje zijn we toen naar beneden gegaan en hebben nog een kop thee in dit theehuisje gedronken en wat lekkers gegeten (sweetbols, ik weet niet wat het is, maar het is wel heel lekker, er zit o.a. honing in). toen door de drukte heen dringen om weer naar ons appartement te kunnen.
Het was weer een geweldige dag, waarbij we weer midden in de nepalese gemeenschap hebben gestaan en meegedaan. Prachtig Machtig.

Inmiddels is het al weer weekend en zitten we weer met z’n allen in het appartement in Kathmandu. Gisteravond lekker op stap geweest en eens lekker “doorgezakt” Dat heb je wel eens nodig na al die ellende die je onderweg ziet. Ook het weer was vrijdag erg slecht. Veel regen. Zaterdag zijn we op de fiets (Ik heb een MTB gehuurd) door Kathmandu gereden, een ware belevenis, ook al omdat je links moet rijden in de chaos van het verkeer. Wel erg ongezond, want er hangt een dikke laag smok in de straten. Wel erg leuk en spannend om dit te doen. We zijn naar Pashuphatinat geweest (de plaats waar lijkverbranding volgens hindoe gebruik plaats vind). Erg indrukwekkend, ook al is het voor mij de 3e keer dat ik dit nu zie.

Toen we iets gingen drinken werd het pakje mangodrank van Jytte door een aap van ons tafeltje gejat. Plotseling vloog die aap over onze tafel en sprong via mijn schouder de bomen in, ff schrikken, maar wel lachen

Hier nog wat foto’s. Meer kun je ook zien in de fotogalerij van Nepal 2010 (via http://nepal.henkp.nl/#12.0 )

Foto 1 en 2: op de fiets door Kathmandu

Foto 3 en 4: Lijkverbranding in Pashupatinath

De eerste week als vrijwilliger.

En … heb jij wel eens je gezicht gewassen vanuit een plastic fles met drinkwater boven een hurktoilet.
Ik wel, later meer daarover.

Donderdag 12-8 zijn Annabeth en ik ‘s morgens in de Jeep naar Sankhu – ca. 20 km van Kathmandu (Ktm) – gereden.
Een ritje waar je met de auto een uurtje over doet, gezien de conditie van de wegen en het drukke verkeer wat links en recht om je heel krioelt. We zijn direct doorgereden naar Hamro Gaun (het kindertehuis) en ik ben met René begonnen met het doornemen van de klussen. ‘s Middags kwam Renier – één van vrijwilligers van de vorige groep – nog bij ons vanaf het klooster waar hij les geeft. Met hem zijn we toen naar “ons” appartement in Sankhu (5 minuten lopen) gegaan.

Het appartement viel ons in eerste oogopslag (behoorlijk) tegen. Erg primitief, je komt binnen via een smalle trap en dan door een hekwerk wat afgesloten moet worden met een hangslot (met cijfercode). Op elke slaapkamer zit dan nog een hangslot.Ik kwam in eerste instantie in een heel klein kamertje terecht, erg stoffig en smerig, gelukkig wel een klamboe boven het bed. Ook de badkamer is helemaal niets, een hokje van 1,5 bij 1 meter met een hurktoilet, een smerige wasbak waarvan de afvoer verstopt is en een lekkende douche, waarvan de temperatuur nauwelijks is te regelen. In de keuken is geen stromend water, wel een aanrecht met wasbak, maar dan wel weer zonder afvoer. Er staan gewoon een grote emmer onder die je moet legen in het toilet. Het water wat je nodig hebt moet je dus uit de “badkamer” halen. Oké, hier moet ik dus drie maand wonen dacht ik. Weet niet of ik dat ga redden. ‘s Morgens wordt je ook al om een uurtje of 5 wakker van de mensen die al bezig zijn. Voor ons “appartement” is een pleintje met allerlei beelden en offerplaatsen voor de Hindoes. Hier zijn de mensen uit het dorp al heel vroeg bezig. Om een uurtje of 6 en ook weer om 7 uur komt de plaatselijke “fanfare” langs met trommels, soms toeters en bellen (letterlijk) om de goden goed te stemmen of zo. Aangezien ze zo ongeveer onder onze slaapkamers langs lopen wordt je dus weer wakker.

Maar goed, inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder. We hebben de boel gezamenlijk behoorlijk schoongemaakt en ik kreeg (gelukkig) de grote slaapkamer (3 bedden). Ans wilde wel in het kleine kamertje. Verder hebben Annabeth en Leoniek elk een redelijke eigen slaapkamer. Ik heb de wasbak in de “badkamer” getracht schoon te maken, maar er moet wel een nieuwe afvoer op. Die krijgen we over een weekje of zo! Dus deze wasbak kunnen we ff niet gebruiken. Dan maar je handen wassen en je tanden poetsen boven het (hurk)toilet. Alles went.

Op Hamro Gaun zijn gelukkig leuke klussen voor mij te doen en dat maakt het weer helemaal goed.

Vrijdagavond zijn we – met de “oude vrijwilligers, die er deze week ook nog zijn om overdracht te doen – teruggegaan naar Kathmandu. Dit gaat met de locale bus. Dit is echt een belevenis. Voor 25 Rupies (ca 25 eurocent) zit je 1,5 a 2 uur in een volgestouwde bus te hobbelen. In Ktm naar ons hotel en toen samen uit eten met de andere vrijwilliger.
We zouden zondagavond weer terug naar Sankhu. Ik zou echter zondagmorgen om 7:30 door René opgehaald worden om na Sankhu te gaan om de rest vd klussen door te spreken, aangezien René ruim 2 weken op vakantie gaat. Zaterdagmiddag om een uurtje of 3 hoorden we echter dat er zondag een Bandra (staking) zou komen. Bij zo’n staking worden de wegen geblokkeerd en zit de hele stad dicht. We hebben toen besloten om zaterdagmiddag nog terug te gaan naar Sankhu i..p.v zondag. Ook dat was weer een hele ervaring, want nu moesten we zonder de begeleiding van de “oude” vrijwilligers de weg vinden. Op het busstation staan tientallen bussen kriskras door elkaar (althans voor ons :-)) en vindt dan maar eens de goeie bus. Gelukkig wist Lenoniek ongeveer waar hij staan moest Na wat vragen vonden we inderdaad in de juiste bus.
Geweldig als je in zon barrel door de straten rijdt. De “conducteur” meestal een jonge vent met een had vol kleingeld hangt half buiten de bus en geeft middels fluitsignalen (fluit op z’n vingers) en kloppen op de zijkant van de bus aan of de chauffeur moet rijden of stoppen. Haltes zijn er niet. De “conducteur roept de hele tijd – terwijl hij dus buiten de bus hangt- waar hij heen gaat. Zoiets van: Groningen, Foxhol, Hoogezand-Sappemeer, Zuidbroek, Scheemda, Winschoten, Oude en Nieuwe Schans. (ja ja ik ken de rijtjes aardrijkskunde nog :-)), maar dan dus de Nepalese plaatsen en dat ontzettend snel achter elkaar. Zijn rijtje eindigt met Sankhu, het enige woord wat je herkent, maar dan weet je dat je in de juiste bus zit.

In ons appartement aangekomen zijn we eerst boodschappen gaan doen (groenten en aardappelen kopen) om daarna dit eten te maken. Inmiddels (19:00 uur) is het donker geworden en hadden we ook weer een powercut. In Nepal wordt de stroom regelmatig voor een paar uur uitgeschakeld, omdat ze iet genoeg stroom voor het hele land kunnen produceren. In Ktm gaat dat per wijk en in Sankhu gaat de stroom er dus ook voor een paar uur per dag af. Wanneer dit is weten wij niet van te voren. Als we zo’n powercut hebben zetten we onze hoofdlampjes aan en doen kaarsjes aan. Zo staan we dus (lekker primitief) te koken en zitten dan bij kaarslicht te eten terwijl de vliegen om je kop zoemen.

Zo was er vandaag (het is nu wo. 18 augustus terwijl ik dit schrijf) afgelopen nacht vanaf een uurtje of 19:30 weer een powercut, maar deze duurde de hele nacht. Daardoor was er ook geen stromend water meer in ons appartement. Gelukkig hadden we net genoeg water in een emmer staan om het toilet na gebruik door te spoelen. D.w.z. je schept water met een maatbeker van een liter uit die emmer en gooit dat door het toilet.

Omdat er vanmorgen dus geen water was, heb ik me gewassen met een klein beetje water uit een fles drinkwater.
Echt behelpen dus.
Het water uit de kraan (als het er dus is) kunnen wij niet drinken (raak je van aan de sch…rij), daarom kopen wij elke dag flessen drinkwater. 1 liter voor ca 15 rupies.

Zo leven wij hier dus in Nepal

Op mijn werkplek in Hamro Gaun heb ik gelukkig genoeg te doen, alhoewel alles op zijn elf en eenendertigste gaat. Dat maakt het allemaal goed, daar doe he het allemaal voor.
Zo heb ik samen met Lal, één van de medewerkers hier, een “regen installatie” boven één van de vijvers gemaakt, om zo schoon zuurstofrijk water in de vijver te krijgen.
Verder ben ik een hele lijst met nog uit te voeren klussen aan het uitwerken op mijn computertje, zodat ik wat overzicht kan houden. De medewerkers hier komen snel naar je toe als ze niet weten hoe ze iets moeten doen of wat ze moeten doen. Sir can I ….. is het dan.

Het internetten en mailen gaat hier erg moeizaam. Dit zal veelal wel in de weekenden moeten gebeuren als we in Ktm zijn. We gaan nml met zijn vieren hier uit Sankhu elk weekend naar Ktm naar de andere drie vrijwilligers die daar in een appartement zitten.

De volgende aflevering in deze blog zal ik wat dieper ingaan op het werk hier in Hamro Gaun.
Het is erg leuk om met de kinderen te spelen en dingen te doen en om samen met de vaste medewerkers iets te maken. Dit begint nu een beetje vorm te krijgen.

To zover. Henk