Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … heb jij wel eens een nepalese bouwvergadering meegemaakt. Ik denk van niet, maar ik wel! Straks meer daarover.

Wel, ga er maar ff voor zitten, want dit is een erg lang verhaal geworden, maar geeft je wel een ander beeld op Nepal dan je denkt, denk ik!

Ik ben hier nu ruim een maand in Nepal. Ook ben ik in 2008 en 2009 in Nepal geweest. Al met al nu zo’n 10 week in totaal. Maar nog elke dag verbaas ik me weer ergens over, zowel positief als negatief. Daarom nu een verhaaltje over de dingen die je elke dag ziet en meemaakt.

Om te beginnen zijn Nepalezen ontzettend aardige mensen. Je hebt snel contact met ze. Een groot deel spreekt wel een beetje engels en anders zijn er wel kinderen of anderen die als “tolk” optreden. Ze zijn ontzettend relaxed, hebben nooit haast en het komt wel goed. Soms is dat voor mij (ons) ook wel eens een frustratie, want afspraken maken is ontzettend moeilijk. Ze zeggen dat ze de volgende week het werk komen doen, maar komen dan bv maar één dag, of niet omdat het weer één of ander festival is. Het werk is dan lang niet klaar, maar je ziet ze de hele week niet meer. Of ze maken iets totaal anders dan je het opgegeven had.

Momenteel zit ik in een fase waarbij ik ook veel negatieve dingen zie.
Het meest erge vind ik de vuiligheid op straat en de manier waarop ze daar mee omgaan. Het is nu de moesson en het regent erg veel. Hierdoor veranderen de straten in haast onbegaanbare wegen. Vooral als de straat niet verhard is, wat hier – waar ik werk – het geval is. Deze paden zijn dan één modderpoel, waar je eigenlijk niet fatsoenlijk over heen kunt lopen. Je moet of dikke bergschoenen aan hebben of slippers met blote voeten. Smerig worden je voeten toch. Daarom is in Nepal de voet ook onrein. Je moet je schoenen dan ook uittrekken als woonkamers, keuken of een kantoor binnen gaat.
Maar oke, dit is nog daar aan toe. Wat veel erger is dat ze alle vuil gewoon direct achter zich op de grond gooien. Hierdoor is het op straat altijd een smerige troep, zeker als het dan ook nog eens regent. In Kathmandu wordt het huisvuil (alles, dus grijs en groen) gewoon op bepaalde plaatsen op straat gedumpt. De honden en kraaien zitten er gewoon in te grutten en soms de heel arme mensen ook. De afgelopen week is weer één of andere staking geweest en is het straatvuil niet opgehaald. Daardoor was het hier en daar een vreselijke stinkboel. Je ziet sommige mensen dan ook met doeken voor de mond langs deze vuilnisbelten lopen. Onvoorstelbaar wat een troep. Zeker toen het op een dag erg hard had geregend en de (hoofd)straat in een rivier vol met troep veranderde.
En, vraag je je dan af, willen of kunnen ze daar dan niks aan doen, Jawel hoor, dat gaat als volgt: DE regering besluit om grote vuilcontainers te plaatsen waar de mensen dan hun vuil in kunnen dumpen en waar vuil heengebracht kan worden (bv door iemand die dat per straat verzameld en door mensen van die straat voor betaald wordt).Goed, er worden dus grote containers aangeschaft en op een bepaalde plaats neergezet. Het lijkt te werken, er komt een hoop vuil in en ja, dat gaat natuurlijk wel een beetje stinken. Is dat erg, acht valt wel mee, want dat zijn ze tocht wel gewend, echter… de plaats van de containers bleek fantastisch gekozen te zijn, namelijk pal voor het ziekenhuis! En ja, daar had de directie van het ziekenhuis dus weer erg veel moeite mee en dus werd het hele project afgeblazen. De containers staan inmiddels leeg op een terrein en er wordt verder niets meer mee gedaan. Einde project (waar ongetwijfeld een paar mensen weer behoorlijk aan verdient hebben).

Wat wij ons ook niet voor kunnen stellen is hoe een groot deel van de nepalesen over bedelaars e.d. denken. Ze denken dat mensen die gehandicapt zijn zo worden geboren omdat ze in een vorig leven iets fout hebben gedaan en dat het een straf van god is. Daar doe je dus niets tegen, behalve af en toe wat eten of geld geven zodat ze net in leven blijven.
Maar het kan nog erger: Hier bij ons in Sankhu loopt een vrouw rond die half gekleed en in plastic zakken gehuld loopt te bedelen. Een erg schrijnend beeld, maar als je dan het verhaal hoort wat over haar wordt verteld lopen de rillingen je helemaaal over de rug.
Deze vrouw is ooit vreemd gegaan en daarbij gesnapt door haar man. Die man heeft haar volledig in elkaar geslagen, zodanig dat ze een zware hersenbeschadiging heeft opgelopen en volledig psychisch gestoord is geraakt. Niemand hier die haar helpt. Er blijken ook geen instanties zijn die haar kunnen helpen. Het enige wat de bewoners van dit dorp doen is haar af en toe en klein beetje eten geven en haar dan weer wegjagen, want anders gaat ze midden op straat zitten – ook als het regent – en blijft daar zitten. Ongelovelijk schrijnend als je dit ziet. En het geeft mij een flinke deuk in het imago van de nepalesen.

En waar ze van leven, voor mij is het af en toe kompleet een raadsel. Je ziet bv een vrouw langs de kant van de weg een soort thee verkopen. Hierbij zit ze zelf op een heel klein krukje in de goot van een drukke weg met de rug naar het vlak langs haar jagend verkker en heeft ze haar theepotje en wat bekertjes en een benzinebrander of zo op de stoep staan (die 30 cm hoger is). Iedereen loopt hier gewoon langs en bijna overheen. Af en toe lijkt ze wat te verkopen, maar of je daar van kunt leven? blijkbaar wel, maar volgens mij in behoorlijke armoe.

Een ander raadsel voor ons zijn de honden hier. Er lopen ontzettend veel wilde(?) honden rond. Althans ze lijken bij niemand te horen, want ze lopen in troepen op straat. Niet dat ze je kwaat doen of zo, maar ‘s nachts gaan ze soms (meestal!) enorm te keer. Vooral bij ons voor op het pleintje kunnen ze ‘snachts nogal eens voor een hoop kabaal zorgen, ze staan dan met z’n allen enorm te blaffen en janken. En … blijkbaar doen de nepalezen daar niets aan, want niemand jaagt die beesten weg, ‘s nachts niet en overdag ook niet.

Elke morgen worden wij om een uur of zes wakker van trommels, fluiten en “pannedeksels”. Veel nepalesen gaan dan naar het pleintje voor ons huis om een offer te brengen aan een of meer afbeeldingen van goden die op het pleintje staan. Een offer bestaat meestal uit een beetje rijst, banaan, bloemetjes oid.
Om 7 uur wordt dit ritueel nog eens herhaald – althans dan horen wij weer “muziek” voorbij komen. Wat dat betreftzijn de mensen hier wel erg goed gelovig en gehecht aan traditionele handelingen.

Ik hoop dat bovenstaande niet al te negatief overkomt, maar besef je dat Nepal niet zo “mooi en romantisch” is al de meeste mensen denken! Ja, het is een prachting land en nogmaals, de mensen zijn ontzettend aardig en gastvrij, maar er is dus – in onze ogen! – een hoop ellende en ik vraag me dus af of de mensen daar zelf wel last van hebben, of dart wij dat nu zo erg vinden. Natuurlijk kan en moet het hier in een aantal opzichten beter (schoner, hygienischer) maar, of de cultuur hier nu echt anders moet ?? Zoals ze bij crossborders zeggen: Jij verandert Nepal niet, Nepal verandert jou.

Tot slot, zoals ik in de inleiding had beloofd, nog een stukje over een bouwvergadering.
Afgelopen maandag – toen René net terug was van een vakantie in India – was er ‘s middags een bouwvergadering. Dat wil zeggen dat er drie partijen om tafel zaten, te weten de aannemer(s), de nepalese staf van Hamro Gaun en René (de stichter van HG) en ik.
De vergadering begon bijna een uur te laat, omdat de aannemer de vergadering vergeten was en toevallig langs kwam (?). Eerst wordt er thee gedronken en bijgekletst. Dat gebeurt dan in het Nepalees, in het Engels en in het Nederlands (René en ik 🙂 ) en natuurlijk allemaal door elkaar. Dan eindelijk wordt het eerste punt besproken en na 5 minuten door elkaar heen en weer gekakel in het nepalees, engels en nederlands gaat het dan niet meer over de inhoud, maar over het geld. Dan komt er eten binnen en gaan we dus over op het eten en praten vrolijk over andere dingen met de mond vol. Onder het eten wordt er plotseling een jongevent binnen gebracht die ongelukkig blijkt te zijn en daarom op krukken loopt. Dit bleken een paar oude houten dingen te zijn waarop hij voort strompelde. Blijkbaar krijgt hij van Hamro Gaun nieuwe krukken, want uit een hoek van het kantoor komen een paar redelijk moderne (instelbare) krukken te voorschijn, die nadat ze zijn uitgepakt en ingesteld aan de jongeman worden overhadigd. Eén en ander wordt uitgebreid op de foto vastgelegd. Oke denk je dan, de vergadering zal nu wel weer doorgaan, want (volgens mij) zijn er nog een hoop punten te bespreken. Maar nee hoor, het lijkt er op dat het misschien gaat regenen en dus moet er eerst door de aannemer en René naar de plaats waar een hek moet komen te staan gekeken worden en moet ter plekke bepaald worden waar het hek nu precies moet komen te staan (het hek is overigens al in elkaar gelast) en onder welke hoek de hekken ondeling moeten komen te staan. Ook moet er rekening gehouden worden met een boom die achter het hek staat, want die boom is blijkbaar “openbaar grondbezit” en mag dus niet afgesloten worden (en toch komt ie achter het hek. snap jij het ? ik ook niet, maar ja het is hier in Nepal hè)
Goed, de plaats van het hek is bepaald en de bouwvakkers staan al klaar – of eigenlijk stonden al te wachten om te beginnen dit keer – en gaan gelijk aan de slag. Zo moet je weken wachten voor er iemand is, zo staan ze al te wachten voor je weet wat er precies moet gebeuren.
Dan denk je, wel laten we de vergadering weer oppakken en eens de dingen bespreken die nodig besproken moeten worden. Inderdaad, nee hoor, want die moet dit nog doen en een ander moet nodig weg, en weer een ander is al weg, en zo sterft de vergadering een “stille dood”.
Wie weet volgende keer verder, dit is immers Nepal.

Maar … Als vrijwilliger willen we dit allemaal niet missen, want we doen gelukkig allemaal goed werk, waarvan met name jonge nepalese kinderen profiteren en een beter leven kunnen leiden dan als dit werk niet zou gebeuren. Het geeft dan ook een enorme kick als je die kindertjes ziet spelen en ziet leren en lachen en met je willen spelen of bij je op schoot willen zitten of als de oudere kinderen je iets vragen of van JOU willen leren!

Inmiddels (10-9-10) zit ik weer in Kathmandu. Het weer is een stuk beter, het zonnetje schijnt, de straten zijn allemaal een stuk schoner en het komt nu allemaal gelijk een stuk vriendelijker en positiever over. Dus …. Nepal, Still Love!

En nog een paar foto’s:

Foto 1: Kinderen Hamro Gaun in de rij voor het eten (Dhal Bath)
Foto 2: Ik krijg een tika van Ramez ivm vaderdag
Foto 3: Ons appartement, op de bovenste verdieping, links kamer Ans, midden kamer Annabeth
Rechts kamer Leoniek, mijn kamer en de keuken zitten aan de achterkant
Foto 4: Het (modder!) pad van het appartement naar Hamro Gaun (5 a 10 min lopen)