Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … ben jij ook wel eens 160m diep in een ravijn gesprongen?
Ik ook (net) niet, maar 4 andere vrijwilligers uit onze groep wel.

Vanuit Crossborders (de organisatie die ons vrijwilligerswerk in Nepal regelt wordt er (ruim) halverwege een tussentijdse evaluatie georganiseerd.
We zijn vrijdagmorgen naar Barhabise – een plaats richting de Tibetaanse grens – vertrokken om in een ontspannen sfeer even afstand van ons vrijwilligerswerk te nemen en eens ontspannen bezig te zijn. Er stonden dan ook leuke dingen op het programma zoals een wandeling in de bergen, bungyjumpen / de swing en raften.

We zijn met de lokale bus naar Barhabise gereist. Dit is al een ervaring op zich. Ruim 3 uur in een krakemikige bus, die weer behoorlijk vol was. Wij konden gelukkig zitten omdat we op het beginpunt instapten. Op een gegeven moment stopte de bus nogal lang. Er bleken 6 enorme zakken met een soort wol of zo op het dak gehesen te worden (zie foto). Daarna verder. Even later had ik een kind op mijn schoot zitten en de moeder stond met een kip onder de arm (met de poten bij elkaar gebonden) naast mij in het gangpad. De weg naar Barhabise is redelijk gevaarlijk, omdat er regelmatig landslides plaats vinden – vooral in de regentijd – waarbij de weg uren (soms dagen) gespert kan zijn. Gelukkig was het erg mooi weer en hadden wij geen last van vertragingen. Wel rijdt de bus af en toe gevaarlijk dicht langs de rand van de afgrond. Veertien dagen eerder is er op deze weg een bus 20 meter naar beneden gevallen, waarbij 15 doden zijn gevallen.
Maar goed, wij zijn veilig in Barhabise aangekomen. We hebben eerst in ons hotelletje geluncht en toen een wandeling van 2 uur omhoog en 1,5 uur naar beneden gemaakt. Het was een pittige wandeling die behoorlijk omhoog ging (400 a 500 m stijging in een uur). Boven aangekomen bij een boerderijtje (bekenden van René) hebben we thee gedronken en foto’s van de mensen daar gemaakt. Erg leuk. Op de terugweg een (ander) kindertehuis – ook van Stichting Veldwerk – aangedaan. Daar zitten 15 kinderen. We werden heel hartelijk ontvangen en de kinderen wilden honderduit weten. Ook waren ze erg aanhankelijk.

De volgende dag (zaterdag) weer met een lokale bus naar “The Last Resort” gereden. Onderweg kreeg de bus nog een lekke band en moesten we dus wachten tot er een nieuwe omgezet werd. Nou ja een nieuwe? kijk maar eens goed naar de foto en dan met name naar het profiel (als je dat tenminste kunt zien ) en naar de stukken rubber die er uitgeslagen zijn. Afijn, ook nu weer veilig op de plaats van bestemming aangekomen. Hier eerst ontbeten. En … toen gingen 4 van onze 7 vrijwilligers De Swing doen. De swing is een soort bungydumpen, maar dan niet stijl naar beneden, maar schuin aan een soort slinger. Je valt wel eerst 160 meter !!! naar beneden (de één na diepste jump op de wereld). Als je er naar kijkt giert het andrealine je al door de keel. Maar de 4 hebben het als geweldig ervaren en e.e.a. staat op de video. Na het springen zijn we naar ons volgend resort gewandeld (3 kwartier). Dit was een prachtig resort waar we in een soort tenten sliepen. Het resort lag aan een (wilde) rivier in een soort rafijn. Hier hebben we erg genoten van de rust en de zon. Ook hebben we hier onze evaluatie gehouden. Iedereen is over het algemeen erg enthousiast en er waren slechts een klein aantal opmerkingen / verbeteringen te bespreken. ‘s Avonds konden we nog om een soort kampvuur zitten en lekker ontspannen. Iedereen onderging dit als erg fijn om even uit de “ellende” te zijn.

De volgende dag (zondag) werden we opgehaald door een bus – 1,5 uur te laat omdat er problemen op de weg waren! – we werden toen naar de startplaats van het raften gebracht. Na uitleg – vooral over veiligheidsaspecten – kregen we zwemvesten om en een helm op. Daarna met z’n zessen + stuurman in een boot. Dit was echt geweldig. Af en toe was het best eng, zo werden we door de stroomversnellingen heen gesleurd. Jaap die voorop zat werd zelfs een keer in de boot geslingerd en in de 2e boot ging een Canadees overboord. Op een gegeven moment was het iets rustiger en mochten we zwemmen. Ik heb dit ook gedaan, maar dat was ook behoorlijk pittig, als het te eng werd, kwam er een begeleidende kano bij je waar je je aan vast kon houden. Bij mij ging het nog even een beetje mis. Ik had een tijdje aan zo’n kano gehangen en moest toen overstappen in de rubberboot, ongeveer midden in de stroomversnellingen. Het was er echter niet erg diep, maar wel ruig, zodat ik op een gegeven moment over de grond schuurde en de rubberboot die ik vast had over mij heen dreigde te varen. Het ging echter net goed en ik kon weer aan boord komen, maar heb wel wat blauwe plekken aan m’n armen en benen opgelopen. Maar toch, het was geweldig. Ik wou het niet graag gemiste hebben. Daarna weer met de (speciale) bus naar Kathmandu, waar we in restaurant 1905 een afsluitend diner hebben gehad.

Al met al een geweldig weekend die iedereen als erg goed om er tussendoor te hebben ervaren heeft. Maandag hebben de meesten – ik ook – nog vrij gehad om zaken in Kathmandu af te handelen. Dinsdag weer aan de slag. Voor mij nog ruim 3 week, de tijd vliegt wat dat betreft.

Volgende aflevering echt, zoals beloofd over Hamro Gaun (denk ik, maar in Nepal gaat het altijd anders als je denkt )

Henk

En … Heb jij wel eens grijze, zelfgemaakte, witte rijstwijn uit een alluminium kom gedronken wat ingeschonken wordt uit een grote ketel, terwijl je in je andere hand een gekookt ei gestopt krijgt die behoorlijk gekruid is en waar ook nog een heel klein gedroogd zout visje tegenaan geplakt zit?
Ik wel …. later meer hierover

En … heb jij wel eens gedurende ruim een uur met 45 man in een 25 persoons bus gezeten / gestaan. In Nepal kan dat en ik zat (nou ja zat) erbij. Zie onderaan.

Na een week werken zijn we met zijn vieren – Annabeth, Ans, Leoniek en ik – met de bus vanuit Sankhu naar Kathmandu gegaan. We gaan elk weekend naar de 3 andere vrijwilligers die hier in een eigen appartement zitten. Na een hobbelige rit in een – bij tijd en wijle overvolle – bus kwamen we in Ktm, waar Jaap ons op de fiets tegemoet kwam omdat wij de weg naar het appartement nog niet wisten. Na ca 20 minuten lopen dwars door Thamel – de toeristenwijk van Ktm – kwamen we bij het appartement. Dit ziet er prachtig uit, vloerbedekking op de vloer, een ruime woonkamer met tv, een grote keuken met stromend water en een koel- en vrieskast, 2 badkamers! en drie slaapkamers. Kortom prachtig, zeker vergeleken met ons appartement in Sankhu. ‘s Avonds hebben we bij de enige patatboer in Ktm lekkere patat gehaald en hebben er een tomaten, komkommer en paprika salade bij gemaakt. Heerlijk om weer eens een beetje hollands te eten. Zaterdag zijn we me 4 man/vrouw naar een Nepalese boeren familie geweest. Leoniek werkt op het LDC (Life Development Centre) en via een collega waren we bij de (boeren)familie van een vriend van die collega uitgenodigd. (Kun je het nog volgen ?). Hoe dan ook, eerst moetsen we een 1/2 uurtje naar de bus lopen, toen in een bus, dwz zo’n Suzuki busje, waar we op een gegeven moment met ruim 15 man in zaten gepropt en daarna werden we verder begeleid door de collega van Leoniek. We moesten overstappen en weer in een bus verder omhoog. Ook deze rit duurde weer een 1/2 uur over wegen, met enorme gaten erin. Ik vloog af en toe met mijn kop tegen het dak aan. Vervolgens nog een half uur lopen en toen eindelijk kwamen we bij een huisje waar “het feest” dan zou zijn. Het leek een oud arm huisje. We moesten achterom, door de opening waar een geit en geitje in het trappenhuis stonden, een trap op, onze schoenen uit doen en toen kwamen we vervolgens in een toch wel ruime woonkamer. Het feest bleek te gaan om één van de dochters van de boer die toegelaten was op een soort highschool. Eerst hebben we kennis gemaakt met de familie – vader, moeder, opa, oma, en een hele rij kinderen. Toen iedereen er was begon de ceremonie. We kregen eerst allemaal een mooie rooie tika op ons voorhoofd, daarna kreeg de dochter waar het om draaide een tika en vervolgens vanaf een schaal diverse “hapjes”.
Even later werd voor ons op de grond een alluminium kom neergezet, hier en daar werd er nog wat stof uitgeveegd (met de hand) en toen kwam de boerin – in een prachtige sarong gekleed – met een grote ketel binnen. Onze kommen werden volgeschonken met een grijze vloeistof, wat eigengemaakte wijn van rijst bleek te zijn. Het spulletje smaakte best lekker, maar was ook redelijk sterk (alcohol). Zo gauw je er een paar slokken uit gedronken had en de kom op de grond zette kwamen ze weer met de ketel rond en werd de kom weer bijgevuld. Vervolgens kwamen ze met borden eten binnen, we hebben het gegeten, maar weten eigenlijk nog steeds niet wat het precies was. Ja de (platte) rijst was te herkennen, maaar verder? We hebben ook nog een leuke discussie gehad met één van de familieleden, waarbij we samen in de keuken op de grond zaten. Nou ja keuken, het is een kamertje opgetrokken uit klei, ook de vloer. In de hoek een verhoging, met een gat er in, dat blijkt dan het fornuis te zijn die op hout wordt gestookt (zonder rookafvoer)!. Kortom, een geweldige middag gehad, waarbij we dus echt midden in het nepalese leven hebben gestaan.

Foto 1: Het meisje waarvoor het feestje was krijgt hier een tika en wat fruit
Foto 2: Ik met de kinderen die “computerles” van mij krijgen
Foto 3: Met 18 man in een Suzuki busje.
Foto 4: Samen met opa en oma op de foto (ik zat haast op mijn knieën)
Foto 5: Het discussiegroepje in de keuken van de boerderij
Foto 6: De lasser op Hamro Gaun aan het werk die betonijzer aan elkaar last (bakt). Als laskap wordt een zonnebril gebruikt!

Vandaag is het zondag. We hebben wat boodschappen gedaan om spulletjes en eten te kopen wat we in Sankhu niet kunnen krijgen. Nu zitten we met een aantal vrijwilligers in één van de vele restaurantjes waar je dan ook kunt internetten. Leuk gezicht is dat. Op vrijwel elke tafel staan een computer en een kop koffie of iets anders te eten. Ook zitten hier mensen te skypen.

Om een uur of 15:30 uit het appartement vertrokken richting busstation. We waren om 16:00 uur net op tijd, maar de bus zat al helemaal vol en dus moesten we staan. Ik kon toch nog tussen de chauffeur en de voorbank op de grond, of eigenlijk op de motor(kap) zitten. Dit was wel erg warm onder mijn k….
Ik dacht dat de bus vol was, maar bij elke “halte” (gewoon stoppen onderweg als iemand zijn hand opsteekt) stapten er weer mensen in. Op een gegeven moment zaten / stonder er dus zo’n 45 man in die bus waar 25 zitplaatsen in waren.

Zo, nu zijn we weer thuis in Sankhu en gaan we – weer bij kaarslicht omdat er weer een powercut is – eten.

Gr. Henk