En … Heb jij wel eens grijze, zelfgemaakte, witte rijstwijn uit een alluminium kom gedronken wat ingeschonken wordt uit een grote ketel, terwijl je in je andere hand een gekookt ei gestopt krijgt die behoorlijk gekruid is en waar ook nog een heel klein gedroogd zout visje tegenaan geplakt zit?
Ik wel …. later meer hierover 
En … heb jij wel eens gedurende ruim een uur met 45 man in een 25 persoons bus gezeten / gestaan. In Nepal kan dat en ik zat (nou ja zat) erbij. Zie onderaan.
Na een week werken zijn we met zijn vieren – Annabeth, Ans, Leoniek en ik – met de bus vanuit Sankhu naar Kathmandu gegaan. We gaan elk weekend naar de 3 andere vrijwilligers die hier in een eigen appartement zitten. Na een hobbelige rit in een – bij tijd en wijle overvolle – bus kwamen we in Ktm, waar Jaap ons op de fiets tegemoet kwam omdat wij de weg naar het appartement nog niet wisten. Na ca 20 minuten lopen dwars door Thamel – de toeristenwijk van Ktm – kwamen we bij het appartement. Dit ziet er prachtig uit, vloerbedekking op de vloer, een ruime woonkamer met tv, een grote keuken met stromend water en een koel- en vrieskast, 2 badkamers! en drie slaapkamers. Kortom prachtig, zeker vergeleken met ons appartement in Sankhu. ‘s Avonds hebben we bij de enige patatboer in Ktm lekkere patat gehaald en hebben er een tomaten, komkommer en paprika salade bij gemaakt. Heerlijk om weer eens een beetje hollands te eten. Zaterdag zijn we me 4 man/vrouw naar een Nepalese boeren familie geweest. Leoniek werkt op het LDC (Life Development Centre) en via een collega waren we bij de (boeren)familie van een vriend van die collega uitgenodigd. (Kun je het nog volgen ?). Hoe dan ook, eerst moetsen we een 1/2 uurtje naar de bus lopen, toen in een bus, dwz zo’n Suzuki busje, waar we op een gegeven moment met ruim 15 man in zaten gepropt en daarna werden we verder begeleid door de collega van Leoniek. We moesten overstappen en weer in een bus verder omhoog. Ook deze rit duurde weer een 1/2 uur over wegen, met enorme gaten erin. Ik vloog af en toe met mijn kop tegen het dak aan. Vervolgens nog een half uur lopen en toen eindelijk kwamen we bij een huisje waar “het feest” dan zou zijn. Het leek een oud arm huisje. We moesten achterom, door de opening waar een geit en geitje in het trappenhuis stonden, een trap op, onze schoenen uit doen en toen kwamen we vervolgens in een toch wel ruime woonkamer. Het feest bleek te gaan om één van de dochters van de boer die toegelaten was op een soort highschool. Eerst hebben we kennis gemaakt met de familie – vader, moeder, opa, oma, en een hele rij kinderen. Toen iedereen er was begon de ceremonie. We kregen eerst allemaal een mooie rooie tika op ons voorhoofd, daarna kreeg de dochter waar het om draaide een tika en vervolgens vanaf een schaal diverse “hapjes”.
Even later werd voor ons op de grond een alluminium kom neergezet, hier en daar werd er nog wat stof uitgeveegd (met de hand) en toen kwam de boerin – in een prachtige sarong gekleed – met een grote ketel binnen. Onze kommen werden volgeschonken met een grijze vloeistof, wat eigengemaakte wijn van rijst bleek te zijn. Het spulletje smaakte best lekker, maar was ook redelijk sterk (alcohol). Zo gauw je er een paar slokken uit gedronken had en de kom op de grond zette kwamen ze weer met de ketel rond en werd de kom weer bijgevuld. Vervolgens kwamen ze met borden eten binnen, we hebben het gegeten, maar weten eigenlijk nog steeds niet wat het precies was. Ja de (platte) rijst was te herkennen, maaar verder? We hebben ook nog een leuke discussie gehad met één van de familieleden, waarbij we samen in de keuken op de grond zaten. Nou ja keuken, het is een kamertje opgetrokken uit klei, ook de vloer. In de hoek een verhoging, met een gat er in, dat blijkt dan het fornuis te zijn die op hout wordt gestookt (zonder rookafvoer)!. Kortom, een geweldige middag gehad, waarbij we dus echt midden in het nepalese leven hebben gestaan.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Foto 1: Het meisje waarvoor het feestje was krijgt hier een tika en wat fruit
Foto 2: Ik met de kinderen die “computerles” van mij krijgen
Foto 3: Met 18 man in een Suzuki busje.
Foto 4: Samen met opa en oma op de foto (ik zat haast op mijn knieën)
Foto 5: Het discussiegroepje in de keuken van de boerderij
Foto 6: De lasser op Hamro Gaun aan het werk die betonijzer aan elkaar last (bakt). Als laskap wordt een zonnebril gebruikt!
Vandaag is het zondag. We hebben wat boodschappen gedaan om spulletjes en eten te kopen wat we in Sankhu niet kunnen krijgen. Nu zitten we met een aantal vrijwilligers in één van de vele restaurantjes waar je dan ook kunt internetten. Leuk gezicht is dat. Op vrijwel elke tafel staan een computer en een kop koffie of iets anders te eten. Ook zitten hier mensen te skypen.
Om een uur of 15:30 uit het appartement vertrokken richting busstation. We waren om 16:00 uur net op tijd, maar de bus zat al helemaal vol en dus moesten we staan. Ik kon toch nog tussen de chauffeur en de voorbank op de grond, of eigenlijk op de motor(kap) zitten. Dit was wel erg warm onder mijn k….
Ik dacht dat de bus vol was, maar bij elke “halte” (gewoon stoppen onderweg als iemand zijn hand opsteekt) stapten er weer mensen in. Op een gegeven moment zaten / stonder er dus zo’n 45 man in die bus waar 25 zitplaatsen in waren.
Zo, nu zijn we weer thuis in Sankhu en gaan we – weer bij kaarslicht omdat er weer een powercut is – eten.
Gr. Henk
En…. was het lekker? Het eitje met het op geplakte visje?
Volgens mij ben je nu met dat nepalese meisje getrouwd hoor? Ze hebben je als buitenlander in gewijd en opa en oma waren de getuigen! hahaha.
Tip: oppassen in overvolle bussen. Zag laatst op de tv een man die met z’n hoofd tegen het dak van een bus was geknald en op één mm. na een dwars laesie had. Dus goed vasthouden.En wat betreft die andere vrijwilligers die het “beter” hebben….dat zal aan de hiërarchie liggen, denk ik? (grapje) eerst 3 jaar als vrijwilliger werken en dan mag je vast ook een keuken met stromend water.Ik wens jullie nog een fijne tijd daar en tot de volgende mail.Groeten van ons.