Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … ben jij ook wel eens 160m diep in een ravijn gesprongen?
Ik ook (net) niet, maar 4 andere vrijwilligers uit onze groep wel.

Vanuit Crossborders (de organisatie die ons vrijwilligerswerk in Nepal regelt wordt er (ruim) halverwege een tussentijdse evaluatie georganiseerd.
We zijn vrijdagmorgen naar Barhabise – een plaats richting de Tibetaanse grens – vertrokken om in een ontspannen sfeer even afstand van ons vrijwilligerswerk te nemen en eens ontspannen bezig te zijn. Er stonden dan ook leuke dingen op het programma zoals een wandeling in de bergen, bungyjumpen / de swing en raften.

We zijn met de lokale bus naar Barhabise gereist. Dit is al een ervaring op zich. Ruim 3 uur in een krakemikige bus, die weer behoorlijk vol was. Wij konden gelukkig zitten omdat we op het beginpunt instapten. Op een gegeven moment stopte de bus nogal lang. Er bleken 6 enorme zakken met een soort wol of zo op het dak gehesen te worden (zie foto). Daarna verder. Even later had ik een kind op mijn schoot zitten en de moeder stond met een kip onder de arm (met de poten bij elkaar gebonden) naast mij in het gangpad. De weg naar Barhabise is redelijk gevaarlijk, omdat er regelmatig landslides plaats vinden – vooral in de regentijd – waarbij de weg uren (soms dagen) gespert kan zijn. Gelukkig was het erg mooi weer en hadden wij geen last van vertragingen. Wel rijdt de bus af en toe gevaarlijk dicht langs de rand van de afgrond. Veertien dagen eerder is er op deze weg een bus 20 meter naar beneden gevallen, waarbij 15 doden zijn gevallen.
Maar goed, wij zijn veilig in Barhabise aangekomen. We hebben eerst in ons hotelletje geluncht en toen een wandeling van 2 uur omhoog en 1,5 uur naar beneden gemaakt. Het was een pittige wandeling die behoorlijk omhoog ging (400 a 500 m stijging in een uur). Boven aangekomen bij een boerderijtje (bekenden van René) hebben we thee gedronken en foto’s van de mensen daar gemaakt. Erg leuk. Op de terugweg een (ander) kindertehuis – ook van Stichting Veldwerk – aangedaan. Daar zitten 15 kinderen. We werden heel hartelijk ontvangen en de kinderen wilden honderduit weten. Ook waren ze erg aanhankelijk.

De volgende dag (zaterdag) weer met een lokale bus naar “The Last Resort” gereden. Onderweg kreeg de bus nog een lekke band en moesten we dus wachten tot er een nieuwe omgezet werd. Nou ja een nieuwe? kijk maar eens goed naar de foto en dan met name naar het profiel (als je dat tenminste kunt zien ) en naar de stukken rubber die er uitgeslagen zijn. Afijn, ook nu weer veilig op de plaats van bestemming aangekomen. Hier eerst ontbeten. En … toen gingen 4 van onze 7 vrijwilligers De Swing doen. De swing is een soort bungydumpen, maar dan niet stijl naar beneden, maar schuin aan een soort slinger. Je valt wel eerst 160 meter !!! naar beneden (de één na diepste jump op de wereld). Als je er naar kijkt giert het andrealine je al door de keel. Maar de 4 hebben het als geweldig ervaren en e.e.a. staat op de video. Na het springen zijn we naar ons volgend resort gewandeld (3 kwartier). Dit was een prachtig resort waar we in een soort tenten sliepen. Het resort lag aan een (wilde) rivier in een soort rafijn. Hier hebben we erg genoten van de rust en de zon. Ook hebben we hier onze evaluatie gehouden. Iedereen is over het algemeen erg enthousiast en er waren slechts een klein aantal opmerkingen / verbeteringen te bespreken. ‘s Avonds konden we nog om een soort kampvuur zitten en lekker ontspannen. Iedereen onderging dit als erg fijn om even uit de “ellende” te zijn.

De volgende dag (zondag) werden we opgehaald door een bus – 1,5 uur te laat omdat er problemen op de weg waren! – we werden toen naar de startplaats van het raften gebracht. Na uitleg – vooral over veiligheidsaspecten – kregen we zwemvesten om en een helm op. Daarna met z’n zessen + stuurman in een boot. Dit was echt geweldig. Af en toe was het best eng, zo werden we door de stroomversnellingen heen gesleurd. Jaap die voorop zat werd zelfs een keer in de boot geslingerd en in de 2e boot ging een Canadees overboord. Op een gegeven moment was het iets rustiger en mochten we zwemmen. Ik heb dit ook gedaan, maar dat was ook behoorlijk pittig, als het te eng werd, kwam er een begeleidende kano bij je waar je je aan vast kon houden. Bij mij ging het nog even een beetje mis. Ik had een tijdje aan zo’n kano gehangen en moest toen overstappen in de rubberboot, ongeveer midden in de stroomversnellingen. Het was er echter niet erg diep, maar wel ruig, zodat ik op een gegeven moment over de grond schuurde en de rubberboot die ik vast had over mij heen dreigde te varen. Het ging echter net goed en ik kon weer aan boord komen, maar heb wel wat blauwe plekken aan m’n armen en benen opgelopen. Maar toch, het was geweldig. Ik wou het niet graag gemiste hebben. Daarna weer met de (speciale) bus naar Kathmandu, waar we in restaurant 1905 een afsluitend diner hebben gehad.

Al met al een geweldig weekend die iedereen als erg goed om er tussendoor te hebben ervaren heeft. Maandag hebben de meesten – ik ook – nog vrij gehad om zaken in Kathmandu af te handelen. Dinsdag weer aan de slag. Voor mij nog ruim 3 week, de tijd vliegt wat dat betreft.

Volgende aflevering echt, zoals beloofd over Hamro Gaun (denk ik, maar in Nepal gaat het altijd anders als je denkt )

Henk