Henk in Hamro Gaun, Nepal

De eerste week als vrijwilliger.

En … heb jij wel eens je gezicht gewassen vanuit een plastic fles met drinkwater boven een hurktoilet.
Ik wel, later meer daarover.

Donderdag 12-8 zijn Annabeth en ik ‘s morgens in de Jeep naar Sankhu – ca. 20 km van Kathmandu (Ktm) – gereden.
Een ritje waar je met de auto een uurtje over doet, gezien de conditie van de wegen en het drukke verkeer wat links en recht om je heel krioelt. We zijn direct doorgereden naar Hamro Gaun (het kindertehuis) en ik ben met René begonnen met het doornemen van de klussen. ‘s Middags kwam Renier – één van vrijwilligers van de vorige groep – nog bij ons vanaf het klooster waar hij les geeft. Met hem zijn we toen naar “ons” appartement in Sankhu (5 minuten lopen) gegaan.

Het appartement viel ons in eerste oogopslag (behoorlijk) tegen. Erg primitief, je komt binnen via een smalle trap en dan door een hekwerk wat afgesloten moet worden met een hangslot (met cijfercode). Op elke slaapkamer zit dan nog een hangslot.Ik kwam in eerste instantie in een heel klein kamertje terecht, erg stoffig en smerig, gelukkig wel een klamboe boven het bed. Ook de badkamer is helemaal niets, een hokje van 1,5 bij 1 meter met een hurktoilet, een smerige wasbak waarvan de afvoer verstopt is en een lekkende douche, waarvan de temperatuur nauwelijks is te regelen. In de keuken is geen stromend water, wel een aanrecht met wasbak, maar dan wel weer zonder afvoer. Er staan gewoon een grote emmer onder die je moet legen in het toilet. Het water wat je nodig hebt moet je dus uit de “badkamer” halen. Oké, hier moet ik dus drie maand wonen dacht ik. Weet niet of ik dat ga redden. ‘s Morgens wordt je ook al om een uurtje of 5 wakker van de mensen die al bezig zijn. Voor ons “appartement” is een pleintje met allerlei beelden en offerplaatsen voor de Hindoes. Hier zijn de mensen uit het dorp al heel vroeg bezig. Om een uurtje of 6 en ook weer om 7 uur komt de plaatselijke “fanfare” langs met trommels, soms toeters en bellen (letterlijk) om de goden goed te stemmen of zo. Aangezien ze zo ongeveer onder onze slaapkamers langs lopen wordt je dus weer wakker.

Maar goed, inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder. We hebben de boel gezamenlijk behoorlijk schoongemaakt en ik kreeg (gelukkig) de grote slaapkamer (3 bedden). Ans wilde wel in het kleine kamertje. Verder hebben Annabeth en Leoniek elk een redelijke eigen slaapkamer. Ik heb de wasbak in de “badkamer” getracht schoon te maken, maar er moet wel een nieuwe afvoer op. Die krijgen we over een weekje of zo! Dus deze wasbak kunnen we ff niet gebruiken. Dan maar je handen wassen en je tanden poetsen boven het (hurk)toilet. Alles went.

Op Hamro Gaun zijn gelukkig leuke klussen voor mij te doen en dat maakt het weer helemaal goed.

Vrijdagavond zijn we – met de “oude vrijwilligers, die er deze week ook nog zijn om overdracht te doen – teruggegaan naar Kathmandu. Dit gaat met de locale bus. Dit is echt een belevenis. Voor 25 Rupies (ca 25 eurocent) zit je 1,5 a 2 uur in een volgestouwde bus te hobbelen. In Ktm naar ons hotel en toen samen uit eten met de andere vrijwilliger.
We zouden zondagavond weer terug naar Sankhu. Ik zou echter zondagmorgen om 7:30 door René opgehaald worden om na Sankhu te gaan om de rest vd klussen door te spreken, aangezien René ruim 2 weken op vakantie gaat. Zaterdagmiddag om een uurtje of 3 hoorden we echter dat er zondag een Bandra (staking) zou komen. Bij zo’n staking worden de wegen geblokkeerd en zit de hele stad dicht. We hebben toen besloten om zaterdagmiddag nog terug te gaan naar Sankhu i..p.v zondag. Ook dat was weer een hele ervaring, want nu moesten we zonder de begeleiding van de “oude” vrijwilligers de weg vinden. Op het busstation staan tientallen bussen kriskras door elkaar (althans voor ons :-)) en vindt dan maar eens de goeie bus. Gelukkig wist Lenoniek ongeveer waar hij staan moest Na wat vragen vonden we inderdaad in de juiste bus.
Geweldig als je in zon barrel door de straten rijdt. De “conducteur” meestal een jonge vent met een had vol kleingeld hangt half buiten de bus en geeft middels fluitsignalen (fluit op z’n vingers) en kloppen op de zijkant van de bus aan of de chauffeur moet rijden of stoppen. Haltes zijn er niet. De “conducteur roept de hele tijd – terwijl hij dus buiten de bus hangt- waar hij heen gaat. Zoiets van: Groningen, Foxhol, Hoogezand-Sappemeer, Zuidbroek, Scheemda, Winschoten, Oude en Nieuwe Schans. (ja ja ik ken de rijtjes aardrijkskunde nog :-)), maar dan dus de Nepalese plaatsen en dat ontzettend snel achter elkaar. Zijn rijtje eindigt met Sankhu, het enige woord wat je herkent, maar dan weet je dat je in de juiste bus zit.

In ons appartement aangekomen zijn we eerst boodschappen gaan doen (groenten en aardappelen kopen) om daarna dit eten te maken. Inmiddels (19:00 uur) is het donker geworden en hadden we ook weer een powercut. In Nepal wordt de stroom regelmatig voor een paar uur uitgeschakeld, omdat ze iet genoeg stroom voor het hele land kunnen produceren. In Ktm gaat dat per wijk en in Sankhu gaat de stroom er dus ook voor een paar uur per dag af. Wanneer dit is weten wij niet van te voren. Als we zo’n powercut hebben zetten we onze hoofdlampjes aan en doen kaarsjes aan. Zo staan we dus (lekker primitief) te koken en zitten dan bij kaarslicht te eten terwijl de vliegen om je kop zoemen.

Zo was er vandaag (het is nu wo. 18 augustus terwijl ik dit schrijf) afgelopen nacht vanaf een uurtje of 19:30 weer een powercut, maar deze duurde de hele nacht. Daardoor was er ook geen stromend water meer in ons appartement. Gelukkig hadden we net genoeg water in een emmer staan om het toilet na gebruik door te spoelen. D.w.z. je schept water met een maatbeker van een liter uit die emmer en gooit dat door het toilet.

Omdat er vanmorgen dus geen water was, heb ik me gewassen met een klein beetje water uit een fles drinkwater.
Echt behelpen dus.
Het water uit de kraan (als het er dus is) kunnen wij niet drinken (raak je van aan de sch…rij), daarom kopen wij elke dag flessen drinkwater. 1 liter voor ca 15 rupies.

Zo leven wij hier dus in Nepal

Op mijn werkplek in Hamro Gaun heb ik gelukkig genoeg te doen, alhoewel alles op zijn elf en eenendertigste gaat. Dat maakt het allemaal goed, daar doe he het allemaal voor.
Zo heb ik samen met Lal, één van de medewerkers hier, een “regen installatie” boven één van de vijvers gemaakt, om zo schoon zuurstofrijk water in de vijver te krijgen.
Verder ben ik een hele lijst met nog uit te voeren klussen aan het uitwerken op mijn computertje, zodat ik wat overzicht kan houden. De medewerkers hier komen snel naar je toe als ze niet weten hoe ze iets moeten doen of wat ze moeten doen. Sir can I ….. is het dan.

Het internetten en mailen gaat hier erg moeizaam. Dit zal veelal wel in de weekenden moeten gebeuren als we in Ktm zijn. We gaan nml met zijn vieren hier uit Sankhu elk weekend naar Ktm naar de andere drie vrijwilligers die daar in een appartement zitten.

De volgende aflevering in deze blog zal ik wat dieper ingaan op het werk hier in Hamro Gaun.
Het is erg leuk om met de kinderen te spelen en dingen te doen en om samen met de vaste medewerkers iets te maken. Dit begint nu een beetje vorm te krijgen.

To zover. Henk

En … heb jij wel eens in de stromende regen naar de zonsopkomst boven de Himalaya gekeken. Ik wel. Maar … ook ik heb de zon niet gezien
Straks meer hierover.

En … Ben jij ook wel eens door je kapper gemasseerd, of moet ik zeggen ben jij ook wel eens door je masseur geknipt. Ik wel, maar ook daarover straks meer

Vanuit Chitwan zijn we met een 8 persoons busje naar Pokhara gegaan. Een reis van 4 a 5 uur. In Pokhara kwamen we in “The Mountain House” een spiksplinternieuw Lodge/hotel. Prachtige kamers en een schitterende badkamer, althans voor Nepalese begrippen. Vorig jaar hebben Hennie en ik in het “oude” Mountain house – die er nog naast ligt – geslapen.

We zouden in Pokhara de volgende dag naar de zonsopkomst in Sarangkot gaan kijken. Daartoe moesten we om 4:45 op staan. Echter omdat het zwaarbewolkt was heeft onze gids (Bharat) ons niet gewekt. We zijn toen om ca 8 uur opgestaan en hebben die dag een waterval en een grot bezocht. We hadden geluk, want het was één of andere festivaldag, waardoor er veel mensen in mooie kleren de grot in gingen met offerschalen. Beneden in de grot (5 minuten lopen) staat een tempeltje van een Hindoe god, waar dan voor geofferd wordt. Verder waren er ook veel Sadoes in hun geel/oranje gewaden. Prachtig om te zien.
Vervolgens zijn we nog naar een Tibetaanse nederzetting (soort AZC) geweest, waar we vrouwen bezig hebben gezien met het weven van prachtige kleden.

De volgende dag zijn we om 5 uur opgestaan en – in de stromende regen – per busje naar Sarangkot gereden. Sarangkot ligt boven op een berg een heeft (als het mooi weer is 🙂 ) een prachtige zicht op de opkomende zon over de Himalaya. Maar zoals gezegd, de regen viel bij bakken naar beneden en de Nepalezen die daar waren keken ons dan ook raar aan dat wij toch naar boven gingen. We hebben in één van de restaurantjes daar ontbeten. Het weer werd iets beter en we zijn toen begonnen met een wandeling van 3 uur naar Naugahga. Dit was erg mooi, door een geweldig landschap. Gelukkig regende het niet meer, maar het uitzicht bleef toch beperkt.
Terug gekomen in Pokhara – via de bus vanuit Naugahga – hadden we de middag vrij om te doen wat we wilden. Een aantal van ons – waaronder ik – wilden graag naar een massage en anderen gingen naar Yoga. In Nepal komt het vrij veel voor dat een kapper ook een masseur is, zo ook die van mij. Nadat we met zijn vijven over de prijs hadden onderhandeld zijn we dus gemasseerd. Na een massage van ca een uur heeft mijn masseur, of toen mijn kapper me geknipt. Ik wou het (erg) kort hebben, dus de tondeuse er over. Ik kneep hem wel, want het was een elektrische tondeuse, maar in Nepal kan maar zo een powercut (stroom uitval) komen en stel je voor dat je dan net half geschoren/geknipt bent . Gelukkig ging het goed, maar terwijl ik bijna klaar was begon het enorm te regenen, waardoor de straten in kleine rivieren veranderden,daar moesten we toen op onze sandalen doorheen. Drijfnat zijn we dus geworden.

De 11e augustus zijn we vanuit Pokhara naar Kathmandu gegaan. Eerst naar het busstation, waar ca. 15 bussen klaar stonden. Telkens lastig gevallen door allerlei verkopers van broodjes, flessen water en kranten hebben toch onze bus gevonden en om 7:45 vertrokken we richting Kathmandu. Echter we moesten nog even door Pokhara om ca 10 passagiers op te halen die – dachten we – zich verslapen hadden. Toen deze bezig waren met het instappen, stapten ze opeens weer uit en gingen toch niet mee. Waarschijnlijk konden ze het niet eens worden over de prijs. Tja zo gaat dat dus in Nepal.
Na een rit van 7 uur – in een hobbelige bus – weer in het drukke en stinkende Kathmandu terug. Dit was het einde van de introductie en morgen, of voor enkele andere vrijwilligers overmorgen, gaan we naar onze werkplekken.
Zie hiervoor het volgende stuk op deze blog.