Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … Heb jij wel eens met een 4-weel-drive jeep 3 kwartier in de modder in de middle of nowhere vastgezeten? Ik wel, later meer daarover.

Nee, nog geen verhaal over de “technische wonderen” van Hamro Gaun. Zoals ik al schreef, niets is zeker in Nepal en daarom nu eerst een ander verhaal.
Vorige week dinsdag vroeg René of ik zin had om mee te gaan naar Dhading. Dhading is de plaats / provincie waar ik met Atos Origin in het voorjaar van 2008 meegeholpen heb aan de bouw van een Daggezondheidscentrum (DCC). Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd, want ik wilde daar heel graag nog een keer naar toe.
Er moest met de Jeep van Stichting Veldwerk medische apparatuur naar deze DDC’s (er zijn er 6 in dee regio) gebracht worden. Dus woensdag in Kathmandu de jeep helemaal volgeladen en ook op het dak een flinke stapel. Donderdag om 6 uur vertrokken (voor de drukte uit!). Eerst is het een rit van bijna 3 uur over de verharde weg naar de afslag de bergen in. Deze weg is ook de hoofdweg naar de bekende plaatsen Chitwan en Pokhara. Ondanks dat dit een hoofdweg is, is de kwaliteit uiterst slecht. enorme gaten en soms onverharde stukken, waarbij je vreselijk door elkaar gehuts wordt. Maar goed, het bleek nog niets vergeleken met de onverharde weg de bergen in naar Dhading (Dalang/Salang). Onverstelbaar hoe slecht die weg is met diepe groeven waar hier en daar ook nog water in stond. Maar goed, na nog eens 2 uur rijden waren we uiteindelijk boven bij het kantoor (nou ja kantoor! meer een soort garagebox waar een buro en een stoel in stonden). Nadat er nog 3 verpleegsters en nog iemand bij de Jeep ingestapt waren gingen we naar het DCC die het verst weg lag. Dus nog eens 1.5 uur hobbelen in de Jeep, waarbij je af en toe vlak langs de randen van een afgrond rijdt. Af en toe kijk je gewoon 4 a 500 meter recht naar beneden. De billen flink bij elkaar getrokken
Wij (Henny en ik) waren vorig jaar ook al bij deze DCCC geweest en echt veel was er niet veranderd. De lokalen voor medisch gebruik zijn nu in alle DCC’s in gebruik, wat mij erg goed doet. Dit was vorig jaar nml nog niet het geval.
Op de terugweg zijn we direct doorgereden naar het centrum wat ik meegebouwd heb.
Dit was nog een hele onderneming, want … inderdaad, we hebben 3/4 uur met de jeeo vast gezeten. Ondanks de 4-weel drive kwamen we in een diepe groef vast te zitten en kwamen geen cm meer voor of achteruit. Pa na een 1/2 uur toe er heel veel schooljongens en mensen uit de buurt opgetrommeld waren kregen we wat beweging in de jeep. Mijn kleren en schoenen zaten inmiddels onder het rood-bruine klei

Op een gegeven moment kwam er dus beweging in de jeep, maar toen de achterwielen op de plaats kwamen waar eerst de voorwielen hadden vastgezeten kwamen we weer vast te zitten @#&*.
Goed, weer graven, duwen, schudden enz. en gelukkig, na nog eens een kwartier kregen we de jeep weer los. Hierdoor waren we wel wat laat op het DCC, wat dus niet meer vol in gebruik was. Maar toch … geweldig om dit weer te zien. Het DCC is nu eigenlijk ook vol in gebruik, alhoewel de gezamenlijke ruimte bedoeld voor “dorps activiteiten” nog niet als zodanig gebruikt wordt. Er zit nu een keuken in en de wacht slaapt er ‘s nachts. De oude school die er ook stond en waar de gaten in de muren zaten is inmiddels afgebroken en aan de nieuwe school zijn twee klassen bij aan gebouwd. Erg mooi!. Het deed me toch wel ff wat!
Omdat het al laat was gauw terug en inderdaad, het laatste stuk moesten we in het donker rijden (op die onbegaanbare wegen!). Daarna naar Shreban, het resort waar we sliepen. Hier hebben we 2 jaar geleden ook me Atos geslapen en vorig jaar hebben Henny, Huub en Michelle en ik daar ook geslapen. en prachtige omgeving. ‘s nacht werd ik nog wakker omdat een vret onder het dak zat te knagen, wat in deze stille en stikdonkere omgeving erg goed te horen is. De volgende morgen (vrijdag) zat ik om 5:45 uur buiten om te kijken naar de zonsopkomst boven de Himalaya. maar helaas, het bleek net te bewolkt te zijn om dit spectakel te kunnen aanschouwen.
Om 7 uur toe maar eten en daarna “naar beneden” samen met een moeder en 3 kinderen die meegingen om 2 blinde jongetjes (broertjes van de kinderen die mee gingen) op te halen die halverwege Dhading en Kathmandu naar school gaan. Deze jongetjes zitten daar intern en komen dus bijna nooit thuis!. Maar binnenkort is het Dasain. dit is een groot feest in Nepal, waarbij de scholen 2 a 4 week vrij zijn en familie allemaal naar huis gaat om dit feest van het licht te vieren.
Er indrukwekkend wat ik op deze school gezien heb waar 12 blinde kinderen les krijgen.
Vervolgens weer door naar Kathmandu, waarbij we nog flinke files gehad hebben omdat op deze drukke 2-baans weg een vrachtauto met pech stond. Dit gebeurd regelmatig en de auto wordt dan niet wegggesleept, maar ter plekke gerepareerd. (kan soms wel een week duren). En bij een beetje pech staat ie dus gewoon midden op de weg en kan er maar één auto bij langs. En gezien de chaos rijstijl in Nepal gaat dit dus “geweldig goed” georganiseerd
Maar, al met al heb ik een paar geweldige dagen gehad en enorm genoten.

Wel, volgende keer dan toch maar iets over Hamro Gaun ? Afwachten maar, je weet hier nooit.