Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … heb jij wel eens met een brok in je keel afscheid van iets genomen?. Ik wel

Na een paar geslaagde dagen met de kinderen van Hamro Gaun in Chitwan ben ik zondag in Kathmandu in het appartement van de vrijwilligers geweest. Rustig aangedaan en zondagmiddag weer met de stampvolle locale bus naar Sankhu.
Maandag nog wat afronden op Hamro Gaun en samen met René een rondleiding verzorgd voor een groep van ca 15 Nederlanders die hier in Nepal op vakantie zijn.
Maandagavond met Annabeth, Ans en Annouschka in ons appartement een biertje gedronken op mijn afscheid en dinsdagmorgen mijn koffer ingepakt en mijn kamer opgeruimd.

Dinsdagmorgen zou ik afscheid nemen en dinsdagmiddag in de loop van de middag naar Kathmandu gaan. Echter het liep – zoals zoveel dingen in Nepal – toch net ff weer een beetje anders.
Als afscheidscadeau wilde ik een hogedrukspuit aan René aanbieden. Deze hogedrukspuit heb ik gekocht van het sponsorgeld wat ik heb gekregen. Langs deze weg hartelijk dank aan de gevers hiervan!
De spuit zou door Bharat gekocht worden, dit omdat ik (als blanke) anders veel en veel te veel voor zo’n spuit moet betalen. Bharat heeft de spuit gekocht, maar kon dit pas in de loop van de middag doen en dus kwam ie – op de motor – pas om 15:30 uur op Hamro Gaun aan.
Daarna heb ik de spuit aan René overhandigd en vervolgens werd ik in het zonnetje gezet.
Alhoewel er maar 5 kinderen en een paar stafleden op Hamro Gaun aanwezig waren kreeg ik van iedereen een tika (rode rijstkorrels op het voorhoofd geplakt) en een aantal cadeaus, waaronder een bijzonder mooi schilderij van Hamro Gaun gemaakt door Rakez, een jongen van Hamro Gaun waar ik bijzonder goed mee op kon schieten. Brok in m’n keel!

Na nog wat verhaaltjes in dagboekjes van enkele mensen te hebben gezet kon ik dan toch weg gaan. Met toch wel een traantje in de ogen liep ik samen met Annouschka naar ons appartement in Sankhu. Iedereen stond mij uit te zwaaien.
Gelukkig had René aangeboden om ons met de jeep naar Kathmandu te brengen, iets waar ik graag gebruik van heb gemaakt, ook omdat ik mijn koffer mee moest nemen, wat anders een aardig gesjouw geweest zou zijn! (20 min lopen, 1,5 uur in de locale bus en dan nog 15 min met een taxi).

Nu ben ik in het appartement van de vrijwilligers in Katmandu. Woensdag en Donderdag heb ik uitgetrokken om nog wat te “shoppen” en te ontspannen en dan vrijdagmorgen naar het vliegveld. Zaterdagmorgen kom in dan op Schiphol aan.

Epiloog:

Drie maand in Nepal als vrijwilliger via de stichting CrossBorders. En inderdaad,

It crosses your borders

Dit is het einde van een fantastisch ervaring, die ik nooit meer vergeten zal. Natuurlijk waren er moeilijke momenten en vroeg je je af waarom en waarvoor je het deed, maar ik zou het niet gemist willen hebben. Zeker niet als je naar de kinderen (wezen, arme kinderen, kansloze kinderen) van Hamro Gaun kijkt, die nu wel een kans krijgen en gelukkig zijn. DAAR DOE JE HET VOOR.

Ik hoop dat jullie via deze blog een beetje op de hoogte heb kunnen houden van mijn vrijwilligerswerk en belevenissen. Dank voor jullie aandacht en wie weet spreek ik jullie snel.
En anders … plaats gerust een reaktie.

Henk