Barhabise 2

En … heb jij ook wel eens – samen met ca 50 mensen – vlak naast een mestvaalt gezeten en feest gevierd omdat iemand zijn vader een jaar geleden was overleden?
Ik wel, later meer daarover.

En … heb jij ook wel eens een nacht niet geslapen, omdat:
je met 5 man op een kamertje lag van 3 bij 3 meter, en
je in een bedje lag van 1,5 meter lang, en
je op een matras van 2 cm op een houten plank lag, en ….
je ‘s nachts wakker bleef omdat er tientallen kevertjes (ongeveer zo groot als een lieveheersbeestje, maar dan zwart) door je bed en in je lakenzak rond kropen?
Ik wel!! ook daar later meer over.

Dit keer een lange blog met twee verhalen uit één weekend! (foto’s volgen nog)

Zo, ik(we) heb(ben) een enorm druk, maar ook enerverend weekend achter de rug.
Donderdagmiddag waren de ouders van Leoniek (onze Belgische vrijwilligster) op Hamro Gaun op bezoek. Ik heb hen een rondleiding op gegeven. Erg leuk. En Piet en Marjanne, nogmaals bedankt voor het gereedschap wat jullie uit Nederland hebben meegenomen en ook nog eens gesponsord hebben. Geweldig!
Daarna snel naar het appartement en mijn rugzak inpakken, want dit weekend zouden we naar Barhabise gaan om daar met 5 vrijwilligers en René een kindertehuis (ook van de stichting Veldwerk) van binnen te schilderen. Dat kon nu mooi omdat de meeste kinderen naar familie zijn i.v.m. Dasain. Dasain is het belangrijkste feest in NepaL met Dasain gaat vrijwel iedereen naar zijn familie. De man naar zijn familie en de vrouw naar haar familie. Waar de kinderen heen gaan weet ik eigenlijk (nog) niet.

We vertrokken met zijn zessen vanuit Kathmandu in de jeep en onderweg hebben we nog 6 (!) medewerkers van Hamro Gaun en het DCC opgepikt, die ook in je jeep mee gingen naar Barhabise. Dit is een rit van bijna 4 uur over de hobbelige wegen de bergen in. Zij gingen naar een andere medewerker van Hamro Gaun – Balnanda – die bij Barhabise woont
Balnanda zijn vader is een jaar geleden overleden en de streng gelovige hindoes herdenken dat door dan – als oudste zoon – een jaar lang in witte kleding (inclusief witte topie (nepalese muts)) rond te lopen. Deze kleding mag dus na één jaar uit gedaan worden en deze dag (of eigenlijk 8 dagen) wordt dan redelijk uitbundig gevierd ! Dit omdat er dan 1 jaar aan de overledene is gedacht en zijn geest nu zeker bij de goden moet rusten.

De collega’s uit Hamro Gaun gingen hier dus naar toe en ook René en ik zijn mee geweest – terwijl de andere vrijwilligers vast begonnen met de voorbereidingen voor het schilderen in het kindertehuis. Het huis van Balnanda ligt in een klein bergdorpje nabij Barhabise. Je moet om daar te komen nog 2 uur over smalle paadjes behoorlijk steil omhoog klimmen. Dit hebben we met een groep van een stuk of 11 man gedaan. Er waren ook nog nepalese bestuursleden van Hamro Gaun bij. Boven in het boerderijtje waar Balnanda woont (of eigenlijk moet ik zeggen waar zijn vrouw, kinderen en de rest van de familie woont, omdat Balnanda om Hamro Gaun werkt en slechts af en toe naar huis gaat) waren tientallen mensen – familie en buren bijeen die in een soort dienst in een soort tent die tegen het boerderijtje aangebouwd was de herdenking vierden. Wij werden op de veranda van het boerderijtje neergezet, vlak naast de mestvaalt die daar ook gewoon ligt. Na plichtplegingen, zoals het krijgen van een Tica op je voorhoofd (zie foto) en het drinken van thee en het offeren van het meegebrachte voedsel (rijst, vruchten e.d.) moesten we met zijn elfen naar boven via kleine trappetjes en slaap/opslagruimtes (waar ik niet rechtop kon staan) naar een veranda op de 1e verdieping. Hier kregen we uitgebreid eten en drinken. Ik maar hopen dat mijn maag hier een beetje tegen zou kunnen. Maar tot op heden (twee dagen later) gaat het goed.

Daarna weer naar beneden, een toch van 1,5 uur over zeer steile paadjes. De Hamro Gaun collega’s moesten daarna nog met de local bus naar Kathmandu (4 uur in de bus) en daarna nog naar Hamro Gaun. Je moet er dus wat voor over hebben om naar zo’n “feestje” van je collega te gaan. 3,5 uur jeep, 2 uur omhoog wandelen, 1 uur daar zijn, 1,5 uur naar beneden wandelen en vervolgens nog 4 naar Kathmandu + nog een 1 uur naar Sankhu in de bus!
René en ik zijn dus na de terugwandeling naar het kindertehuis gegaan waar we om ca 3 uur waren. Hier hadden de andere vrijwilligers de kamers al schoon gemaakt en konden we met het verven beginnen.

Dit kindertehuis was nodig aan een verfbeurt toe, want de muren waren erg vies en lelijk. Dus met dikke emmers hemelsblauwe verf, rollers en kwasten zijn we met ons zessen aan de slag gegaan. Het nepalese personeel van het kindertehuis – een leraar en 2 schoonmaaksters / kokkinnen (die gewoon intern wonen) en nog twee kinderen die niet naar huis gingen (geen familie) – stonden raar te kijken hoe wij dat allemaal deden. Om een uurtje of vijf moet je dan stoppen en een beetje schoonmaken, want om 6 uur is het al aardig donker. Na het eten (dhal bat) nog ff gezellig kletsen, drinken en dumble (nepalees kaartspel) spelen en toen naar bed. Daar kwam ik er dus achter dat ik in een verdraait klein bedje lag. Als ik mij uitstrekte en moest ik mijn voeten door de spijlen doen en die staken er dan 30 a 40 cm uit. Ook bleek er niet echt een matras te zijn, maar een soort dikke deken waar je op lag en die lag gewoon weer op een houten plank. Oke, wij dus om een uurtje of 9:30 slapen. Ik had wel wat last van af en toe kriebel in min bed, maar ach dat zal wel van de verf of zo komen, totdat … ik ’s nacht een keer naar de wc ( nou ja wc? Een hokje met een zon hurkding, waarvan de vloer kletsnat was) moest en toen ik terug kwam en met mijn hoofdlampje in mijn lakenzak scheen schrok ik mij rot!, allemaal kleine beestjes !! Nee, nee, ik had niet teveel gedronken smiley. Oke, de meeste er uit geplukt en plat geslagen, waardoor mijn lakenzak één grote vlekkenzak werd! Er toch maar weer in gekropen. Nou ja je zult wel begrijpen dat ik weinig geslapen heb. Toen de anderen de volgende morgen ook om een uur of 6 wakker werden riep Annouschka opeens dat ze allemaal kleine beestjes in haar bed had en de hele nacht had liggen krabben smiley Ook de anderen zagen toen tot hun schrik dat het stikte van die kevertjes. Nou dat was wel lachen hoor.

Nou ja, na een beetje wassen onder een kraantje (een douche hebben ze niet in dit kindertehuis !) maar weer aan het verven en om 9::30 op de nuchtere maag maar weer dahl bat eten (rijst met linzensoepje en wat aardappelstukjes er door, wel lekker hoor).
We hebben flink doorgeverfd met fantastisch muziek (van mijn mp3 spelertje met boxjes die ik had meegenomen) erbij en om een uur of 4 waren we dan ook klaar. Ik had geen zin meer om daar nog een keer te slapen en heb in het stadje een hotelkamer gehuurd (zelfde hotel waar we 14 dagen geleden ook geweest zijn) .

Maar goed, eerst weer dahl bat gegeten zoals de nepalesen dat altijd 2 keer per dag doen en toen lekker uitrusten op het dakterras. Hier lagen wat dekens waarop je lekker kon liggen en de andere vrijwilligers besloten dan ook om hier lekker in de buitenlucht op te gaan slapen. Ik heb in ieder geval heerlijk in het hotel geslapen met een (koude!) douche en een goed matras. Om acht uur eten en daarna weer 3 a 4 uur in de jeep naar Kathmandu en dan noog 1,5 uur in de bus naar Sankhu.

Kortom een enerverend weekend, wat toch zeer geslaagd en gezellig was en met als resultaat een kindertehuis wat er (van binnen) weer prachtig uit ziet. De kinderen zullen verrast zijn als ze terug komen (en weer met zijn achten op een kamertje)