Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … heb jij wel eens met een brok in je keel afscheid van iets genomen?. Ik wel

Na een paar geslaagde dagen met de kinderen van Hamro Gaun in Chitwan ben ik zondag in Kathmandu in het appartement van de vrijwilligers geweest. Rustig aangedaan en zondagmiddag weer met de stampvolle locale bus naar Sankhu.
Maandag nog wat afronden op Hamro Gaun en samen met René een rondleiding verzorgd voor een groep van ca 15 Nederlanders die hier in Nepal op vakantie zijn.
Maandagavond met Annabeth, Ans en Annouschka in ons appartement een biertje gedronken op mijn afscheid en dinsdagmorgen mijn koffer ingepakt en mijn kamer opgeruimd.

Dinsdagmorgen zou ik afscheid nemen en dinsdagmiddag in de loop van de middag naar Kathmandu gaan. Echter het liep – zoals zoveel dingen in Nepal – toch net ff weer een beetje anders.
Als afscheidscadeau wilde ik een hogedrukspuit aan René aanbieden. Deze hogedrukspuit heb ik gekocht van het sponsorgeld wat ik heb gekregen. Langs deze weg hartelijk dank aan de gevers hiervan!
De spuit zou door Bharat gekocht worden, dit omdat ik (als blanke) anders veel en veel te veel voor zo’n spuit moet betalen. Bharat heeft de spuit gekocht, maar kon dit pas in de loop van de middag doen en dus kwam ie – op de motor – pas om 15:30 uur op Hamro Gaun aan.
Daarna heb ik de spuit aan René overhandigd en vervolgens werd ik in het zonnetje gezet.
Alhoewel er maar 5 kinderen en een paar stafleden op Hamro Gaun aanwezig waren kreeg ik van iedereen een tika (rode rijstkorrels op het voorhoofd geplakt) en een aantal cadeaus, waaronder een bijzonder mooi schilderij van Hamro Gaun gemaakt door Rakez, een jongen van Hamro Gaun waar ik bijzonder goed mee op kon schieten. Brok in m’n keel!

Na nog wat verhaaltjes in dagboekjes van enkele mensen te hebben gezet kon ik dan toch weg gaan. Met toch wel een traantje in de ogen liep ik samen met Annouschka naar ons appartement in Sankhu. Iedereen stond mij uit te zwaaien.
Gelukkig had René aangeboden om ons met de jeep naar Kathmandu te brengen, iets waar ik graag gebruik van heb gemaakt, ook omdat ik mijn koffer mee moest nemen, wat anders een aardig gesjouw geweest zou zijn! (20 min lopen, 1,5 uur in de locale bus en dan nog 15 min met een taxi).

Nu ben ik in het appartement van de vrijwilligers in Katmandu. Woensdag en Donderdag heb ik uitgetrokken om nog wat te “shoppen” en te ontspannen en dan vrijdagmorgen naar het vliegveld. Zaterdagmorgen kom in dan op Schiphol aan.

Epiloog:

Drie maand in Nepal als vrijwilliger via de stichting CrossBorders. En inderdaad,

It crosses your borders

Dit is het einde van een fantastisch ervaring, die ik nooit meer vergeten zal. Natuurlijk waren er moeilijke momenten en vroeg je je af waarom en waarvoor je het deed, maar ik zou het niet gemist willen hebben. Zeker niet als je naar de kinderen (wezen, arme kinderen, kansloze kinderen) van Hamro Gaun kijkt, die nu wel een kans krijgen en gelukkig zijn. DAAR DOE JE HET VOOR.

Ik hoop dat jullie via deze blog een beetje op de hoogte heb kunnen houden van mijn vrijwilligerswerk en belevenissen. Dank voor jullie aandacht en wie weet spreek ik jullie snel.
En anders … plaats gerust een reaktie.

Henk

En … Heb jij wel eens gedroogde en gerookte aquarium visjes (met kop en staart) gegeten terwijl je een uur daarvoor nog gekotst had omdat je wagenziek was van een reis van vele uren over een hobbelige weg door de bergen? Ik wel, straks meer daar over.

Zoals in mijn vorig blog gezegd zouden we met dashain met die kinderen van Hamro Gaun die niet naar huis / familie kunnen een paar dagen op stap gaan.
Dashain is een belangrijk Nepalees feest (een soort kerstfeest) waarop heel veel mensen naar hun familie gaan.
Donderdagmorgen om 6 uur vertrokken we met 5 kinderen (3 jongens en 2 meisjes) – die dus helemaal geen familie hebben! – samen met een aantal mensen van de staf en van het Nepalese bestuur en Ans en ik in de jeep van de stichting veldwerk richting Chitwan.
Aangezien het met dashain erg druk op de weg is, stond ons een lange reis te wachten. En inderdaad, we hebben er bijna 12 uur over gedaan, waarbij we met z’n twaalven in de jeep zaten.

Halverwege besloot René om een andere weg – dwars door de bergen – te nemen, omdat daar geen vrachtauto’s en bussen langs kunnen. Hierdoor zouden we een hoop file missen. Echter, het was een behoorlijke omweg over een verschrikkelijk slechte weg met veel heel bochten. Eén van de jongens voelde zich vanaf het begin niet al te lekker en dus moest hij op een gegeven moment overgeven. Dit had een kettingreactie tot gevolg waardoor er meerdere mensen moesten overgeven. Ook ik moest er aan geloven. Een uurtje daarvoor hadden we nog een stevig ontbijt gehad. Uiteindelijk hebben 6 van de 12 dus zitten overgeven. Lekker meurtje in die auto L. De jongens zijn dan ook maar boven op het dak gaan zitten voor de rest van de tocht.

Maar goed, na enige tijd moesten we dus maar weer eens eten en tja, daar kregen we kleine (aquarium) visjes die gedroogd en gerookt waren. Die dingen moest je dus kompleet met kop en staart opeten. Ik heb de kop er toch maar afgehaald J. Gelukkig bleef dit eten er de rest van de reis in zitten.

’s Avonds – na een lekker pilsje – vroeg naar bed, want de volgende dag er weer vroeg ( 6 uur) uit om na het ontbijt samen naar de rivier te gaan om in een klein bootje (soort kajak) naar krokodillen en andere beesten / vogels te kijken. De kinderen en ook de stafleden waren nog nooit in Chitwan geweest, ze vonden het fantastisch en vroegen mij dan ook honderduit over de natuur.
Na de boottocht het olifanten fokcentrum bekeken. Ook dit vonden de kinderen en stafleden geweldig, want olifanten hadden ze ook nog bijna nooit gezien.

Na het middageten in ons resort eerst nog even een poosje rust. Eén van de jongens (Rakez) had zijn gitaar meegenomen en de kinderen en stafleden hebben toen Nepalese liedjes op een grasveld zitten zingen. Erg mooi om te horen!
Daarna zijn we weer naar de jungle gegaan, waar we op de rug van een olifant een tocht gemaakt hebben. We hebben een rino met jong gezien en heel veel herten. Ook wilde zwijnen met jonkies. De kinderen van Hamro Gaun waren erg onder de indruk.
Na de olifantenrit terug naar het resort en toen naar de rivier om te kijken of we de zonsondergang konden zien. Helaas waren er te veel wolken om het helemaal mooi te kunnen zien, maar toch was de lucht prachtig rood gekleurd. Na zonsondergang (18:15 uur) nog een poos op een terras aan de rivier gezeten en toen naar het resort om te eten. Weer vroeg naar bed want de volgende morgen moesten we om 5 uur er uit.

Zaterdagmorgen dus vroeg uit de veren en na het eten de jeep in omdat we Bharat gingen bezoeken. Bharat is één van de bestuursleden van Hamro Gaun en tevens contactpersoon van crossborders (de organisatie in Nederland die het vrijwilligerswerk regelt). Bharat was in verband met dashain bij zijn familie die diep in de binnenlanden van Chitwan wonen. De reis daarheen duurde ruim 2 uur en het laatste stuk was over een onverharde weg, dus lekker hobbelen. Bij de familie van Bharat werd de auto gezegend. Dit is een traditie die op de één na laatste dashain dag dor iedereen die een auto heeft wordt gedaan. De motor en de wielen worden dan ingesmeerd met een rode en gele papachtige vloeistof (waar ook de tika’s van gemaakt worden) en er worden bloemen en fruit op de motor gelegd. Ook wordt er wierook gerookt. Vervolgens wordt er voor de voorwielen een citroen en een appel gelegd, die bij het wegrijden uit elkaar moeten spatten. Het geloof is dan dat je voor ongeval en pech blijft gevrijwaard.
Om 11:30 vertrokken we weer naar Kathmandu. Gelukkig was het nu heel rustig op de weg waardoor we behoorlijk op konden schieten. D.w.z. af en toe konden we 50 a 70 km/uur rijden, maar heel vaak ook maar 20 km/uur omdat de weg erg slecht / kapot was. Toch waren we om 5 uur al in Kathmandu.
ik ben naar het appartement van de vrijwilligers gegaan en de rest is naar Hamro Gaun gegaan.

Wel, een geslaagd maar vermoeiend weekend wat voor de kinderen erg speciaal was.

Gr
Henk