Henk in Hamro Gaun, Nepal

En … heb jij wel eens met een brok in je keel afscheid van iets genomen?. Ik wel

Na een paar geslaagde dagen met de kinderen van Hamro Gaun in Chitwan ben ik zondag in Kathmandu in het appartement van de vrijwilligers geweest. Rustig aangedaan en zondagmiddag weer met de stampvolle locale bus naar Sankhu.
Maandag nog wat afronden op Hamro Gaun en samen met René een rondleiding verzorgd voor een groep van ca 15 Nederlanders die hier in Nepal op vakantie zijn.
Maandagavond met Annabeth, Ans en Annouschka in ons appartement een biertje gedronken op mijn afscheid en dinsdagmorgen mijn koffer ingepakt en mijn kamer opgeruimd.

Dinsdagmorgen zou ik afscheid nemen en dinsdagmiddag in de loop van de middag naar Kathmandu gaan. Echter het liep – zoals zoveel dingen in Nepal – toch net ff weer een beetje anders.
Als afscheidscadeau wilde ik een hogedrukspuit aan René aanbieden. Deze hogedrukspuit heb ik gekocht van het sponsorgeld wat ik heb gekregen. Langs deze weg hartelijk dank aan de gevers hiervan!
De spuit zou door Bharat gekocht worden, dit omdat ik (als blanke) anders veel en veel te veel voor zo’n spuit moet betalen. Bharat heeft de spuit gekocht, maar kon dit pas in de loop van de middag doen en dus kwam ie – op de motor – pas om 15:30 uur op Hamro Gaun aan.
Daarna heb ik de spuit aan René overhandigd en vervolgens werd ik in het zonnetje gezet.
Alhoewel er maar 5 kinderen en een paar stafleden op Hamro Gaun aanwezig waren kreeg ik van iedereen een tika (rode rijstkorrels op het voorhoofd geplakt) en een aantal cadeaus, waaronder een bijzonder mooi schilderij van Hamro Gaun gemaakt door Rakez, een jongen van Hamro Gaun waar ik bijzonder goed mee op kon schieten. Brok in m’n keel!

Na nog wat verhaaltjes in dagboekjes van enkele mensen te hebben gezet kon ik dan toch weg gaan. Met toch wel een traantje in de ogen liep ik samen met Annouschka naar ons appartement in Sankhu. Iedereen stond mij uit te zwaaien.
Gelukkig had René aangeboden om ons met de jeep naar Kathmandu te brengen, iets waar ik graag gebruik van heb gemaakt, ook omdat ik mijn koffer mee moest nemen, wat anders een aardig gesjouw geweest zou zijn! (20 min lopen, 1,5 uur in de locale bus en dan nog 15 min met een taxi).

Nu ben ik in het appartement van de vrijwilligers in Katmandu. Woensdag en Donderdag heb ik uitgetrokken om nog wat te “shoppen” en te ontspannen en dan vrijdagmorgen naar het vliegveld. Zaterdagmorgen kom in dan op Schiphol aan.

Epiloog:

Drie maand in Nepal als vrijwilliger via de stichting CrossBorders. En inderdaad,

It crosses your borders

Dit is het einde van een fantastisch ervaring, die ik nooit meer vergeten zal. Natuurlijk waren er moeilijke momenten en vroeg je je af waarom en waarvoor je het deed, maar ik zou het niet gemist willen hebben. Zeker niet als je naar de kinderen (wezen, arme kinderen, kansloze kinderen) van Hamro Gaun kijkt, die nu wel een kans krijgen en gelukkig zijn. DAAR DOE JE HET VOOR.

Ik hoop dat jullie via deze blog een beetje op de hoogte heb kunnen houden van mijn vrijwilligerswerk en belevenissen. Dank voor jullie aandacht en wie weet spreek ik jullie snel.
En anders … plaats gerust een reaktie.

Henk

En … Heb jij wel eens gedroogde en gerookte aquarium visjes (met kop en staart) gegeten terwijl je een uur daarvoor nog gekotst had omdat je wagenziek was van een reis van vele uren over een hobbelige weg door de bergen? Ik wel, straks meer daar over.

Zoals in mijn vorig blog gezegd zouden we met dashain met die kinderen van Hamro Gaun die niet naar huis / familie kunnen een paar dagen op stap gaan.
Dashain is een belangrijk Nepalees feest (een soort kerstfeest) waarop heel veel mensen naar hun familie gaan.
Donderdagmorgen om 6 uur vertrokken we met 5 kinderen (3 jongens en 2 meisjes) – die dus helemaal geen familie hebben! – samen met een aantal mensen van de staf en van het Nepalese bestuur en Ans en ik in de jeep van de stichting veldwerk richting Chitwan.
Aangezien het met dashain erg druk op de weg is, stond ons een lange reis te wachten. En inderdaad, we hebben er bijna 12 uur over gedaan, waarbij we met z’n twaalven in de jeep zaten.

Halverwege besloot René om een andere weg – dwars door de bergen – te nemen, omdat daar geen vrachtauto’s en bussen langs kunnen. Hierdoor zouden we een hoop file missen. Echter, het was een behoorlijke omweg over een verschrikkelijk slechte weg met veel heel bochten. Eén van de jongens voelde zich vanaf het begin niet al te lekker en dus moest hij op een gegeven moment overgeven. Dit had een kettingreactie tot gevolg waardoor er meerdere mensen moesten overgeven. Ook ik moest er aan geloven. Een uurtje daarvoor hadden we nog een stevig ontbijt gehad. Uiteindelijk hebben 6 van de 12 dus zitten overgeven. Lekker meurtje in die auto L. De jongens zijn dan ook maar boven op het dak gaan zitten voor de rest van de tocht.

Maar goed, na enige tijd moesten we dus maar weer eens eten en tja, daar kregen we kleine (aquarium) visjes die gedroogd en gerookt waren. Die dingen moest je dus kompleet met kop en staart opeten. Ik heb de kop er toch maar afgehaald J. Gelukkig bleef dit eten er de rest van de reis in zitten.

’s Avonds – na een lekker pilsje – vroeg naar bed, want de volgende dag er weer vroeg ( 6 uur) uit om na het ontbijt samen naar de rivier te gaan om in een klein bootje (soort kajak) naar krokodillen en andere beesten / vogels te kijken. De kinderen en ook de stafleden waren nog nooit in Chitwan geweest, ze vonden het fantastisch en vroegen mij dan ook honderduit over de natuur.
Na de boottocht het olifanten fokcentrum bekeken. Ook dit vonden de kinderen en stafleden geweldig, want olifanten hadden ze ook nog bijna nooit gezien.

Na het middageten in ons resort eerst nog even een poosje rust. Eén van de jongens (Rakez) had zijn gitaar meegenomen en de kinderen en stafleden hebben toen Nepalese liedjes op een grasveld zitten zingen. Erg mooi om te horen!
Daarna zijn we weer naar de jungle gegaan, waar we op de rug van een olifant een tocht gemaakt hebben. We hebben een rino met jong gezien en heel veel herten. Ook wilde zwijnen met jonkies. De kinderen van Hamro Gaun waren erg onder de indruk.
Na de olifantenrit terug naar het resort en toen naar de rivier om te kijken of we de zonsondergang konden zien. Helaas waren er te veel wolken om het helemaal mooi te kunnen zien, maar toch was de lucht prachtig rood gekleurd. Na zonsondergang (18:15 uur) nog een poos op een terras aan de rivier gezeten en toen naar het resort om te eten. Weer vroeg naar bed want de volgende morgen moesten we om 5 uur er uit.

Zaterdagmorgen dus vroeg uit de veren en na het eten de jeep in omdat we Bharat gingen bezoeken. Bharat is één van de bestuursleden van Hamro Gaun en tevens contactpersoon van crossborders (de organisatie in Nederland die het vrijwilligerswerk regelt). Bharat was in verband met dashain bij zijn familie die diep in de binnenlanden van Chitwan wonen. De reis daarheen duurde ruim 2 uur en het laatste stuk was over een onverharde weg, dus lekker hobbelen. Bij de familie van Bharat werd de auto gezegend. Dit is een traditie die op de één na laatste dashain dag dor iedereen die een auto heeft wordt gedaan. De motor en de wielen worden dan ingesmeerd met een rode en gele papachtige vloeistof (waar ook de tika’s van gemaakt worden) en er worden bloemen en fruit op de motor gelegd. Ook wordt er wierook gerookt. Vervolgens wordt er voor de voorwielen een citroen en een appel gelegd, die bij het wegrijden uit elkaar moeten spatten. Het geloof is dan dat je voor ongeval en pech blijft gevrijwaard.
Om 11:30 vertrokken we weer naar Kathmandu. Gelukkig was het nu heel rustig op de weg waardoor we behoorlijk op konden schieten. D.w.z. af en toe konden we 50 a 70 km/uur rijden, maar heel vaak ook maar 20 km/uur omdat de weg erg slecht / kapot was. Toch waren we om 5 uur al in Kathmandu.
ik ben naar het appartement van de vrijwilligers gegaan en de rest is naar Hamro Gaun gegaan.

Wel, een geslaagd maar vermoeiend weekend wat voor de kinderen erg speciaal was.

Gr
Henk

En … dan is daar eindelijk toch nog een verhaal over “de technische wonderen” van Hamro Gaun. Op de valreep zou ik bijna zeggen, want nog een dikke week en dan vertrek ik al weer naar Nederland.

Tja, nog maar een paar werkdagen op Hamro Gaun, want a.s. donderdag ga ik met de kinderen van Hamro Gaun die niet met Dashain naar huis gaan naar Chitwan.
De kinderen weten dat nog niet, het is een verassing voor hen. De meesten zijn nog nooit ver weg geweest. En aan het einde van de week daarop ga ik al naar huis.

Maar goed, het zou in deze aflevering over “de technische wonderen” van Hamro Gaun gaan.
Op Hamro Gaun zijn we (ik spreek voor het gemak maar over we, want ik voel me wat dat betreft erg verbonden met deze technische dingen) erg bezig met het milieu en energie.
Zo staan er bij de keuken twee zonnespiegels die automatisch met de zon meedraaien en die zo in staat zijn om 2 grote potten met water aan de kook te brengen, wat dan weer voor het koken van het eten voor de kinderen en de staf gebruikt wordt. Ook staan er op de verschillende gebouwen zonneboilers voor het warme water en de douches.

Hamro Gaun beschikt over een eigen biogas installatie. Het stront van de boerderij gaat hier heen en ook de wc’s van alle gebouwen komen hier op uit. Met dit biogas kan in de keuken gekookt worden, dit dus naast de zonne energie. Ook in de moesson, wanneer er bijna geen zon schijnt, kan de keuken toch nagenoeg op dit eigen opgewekte gas draaien. Alleen voor reserve staat er een butagasfles op een gastoestel aangesloten.

Voor de elektriciteit zit Hamro Gaun gewoon aangesloten om het elektriciteitnet, maar we hebben een eigen backup installatie. Als er geen elektriciteit is door een powercut, dan zijn we in staat om toch overal licht te laten branden, zodat de leerlingen wel hun huiswerk kunnen maken. Zelfs de computers kunnen hier nog op draaien. Dit soort powercuts vinden elke dag plaats en duren ten minste 2 uur, maar in de droge tijd kan dit oplopen tot 16 uur per dag.
De backupinstallatie is een hydropower systeem. Dwars door Hamro Gaun loopt een klein riviertje die van voren naar achteren een hoogte verval van zo’n 8 meter heeft. De hydropower installatie bestaat uit een kleine generator (uit een suzuki) die door het water wordt aangedreven en die zijn stroom levert aan een accu. Aan deze accu zit dan weer een omvormer gekoppeld, waardoor er 220V voor de backupinstallatie geleverd kan worden. Voor de echte liefhebber: via mijn site (www.henkp.nl) kun je een link naar een youtube filmpje vinden over deze hydropower installatie.
Op dit moment is de hydropower installatie helaas al een poosje stuk, en ik besteed een groot deel van mijn tijd hier aan de reparatie van dit ding.

Naast de Hydro power installatie hebben we ook een “waterhamer” in het riviertje staan. Een waterhamer is een soort pomp die door waterdruk – wat door het hoogte verschil in het riviertje ontstaat – wordt aangedreven en daardoor in staat is om 10% van het water wat wordt aangevoerd omhoog kan pompen. Dit water wordt dan weer gebruikt om de hoger gelegen akkertjes van de boerderij te bevloeien. Dus deze besproeiingsinstallatie kost dus geen energie.

Verder wordt al het “vuile” water wat we produceren – in de douches en in de keukens van Hamro Gaun – verzameld in een septietank en wordt nadat uitgegoten over een natuurlijk filter (een soort rietfilter). Pas daarna wordt het gezuiverd water wat je dan bijna kunt drinken) teruggegeven aan de natuur. Dit water komt dan in het grondwater terecht, wat verderop weer door boeren gebruikt kan worden voor het bevloeien van hun akkervelden.

In Nepal komt in geval van brand meestal geen brandweer auto. En zeker niet in de kleine dorpjes zoals Sanku, waar Hamro Gaun vlak bij ligt. Dus is er in Hamro Gaun een eigen brandblusvoorziening aangelegd. Elk gebouw beschikt over brandmelders, twee brandemmers, één gevuld met zand en één met water en in elk gebouw hangt een brandblusapparaat en … bij elk gebouw staat aan de buitenkant een grote brandkraan met 2 slangen die uitgerond kunnen worden. Het water wat hiervoor nodig is zit in een grote put – van 100.000 liter! – onder het volleybal / basketbal veld. Dit water komt in de moesson via de regenpijpen in deze opslagtank.

Tot slot vermeld ik nog dat we ons eigendrinkwatervoorziening hebben. Op het terrein van Hamro Gaun is een waterbron ontdekt die water van zeer goede kwaliteit levert. Dit water wordt naar een “watertoren” gepompt, waar 4 vaten van 3000 liter staan. Dus hebben we 12.000 liter water op voorraad. Dit water wordt overal op Hamro Gaun gebruikt. Voor drinkwater wordt het nog een keer extra gezuiverd door een klein filtersysteem. Zelfs ik kan dit gefilterde water drinken.

Er zijn nog meer ecologisch dingen op Hamro Gaun, zoals visvijver(tje)s waar vis voor consumptie en siervis voor verkoop in gekweekt wordt. Ook is er een boerderij waar groenten en fruit verbouwd wordt en waar ook mushrooms gekweekt worden (voor eigen gebruik en verkoop)
Je ziet het, terecht mag Hamro Gaun een ecologisch villages genoemd worden. Die voor de hele omgeving als voorbeeld gesteld kan worden.

Volgende keer iets over de reis naar Chitwan met enkele kinderen van Hamro Gaun.

Barhabise 2

En … heb jij ook wel eens – samen met ca 50 mensen – vlak naast een mestvaalt gezeten en feest gevierd omdat iemand zijn vader een jaar geleden was overleden?
Ik wel, later meer daarover.

En … heb jij ook wel eens een nacht niet geslapen, omdat:
je met 5 man op een kamertje lag van 3 bij 3 meter, en
je in een bedje lag van 1,5 meter lang, en
je op een matras van 2 cm op een houten plank lag, en ….
je ‘s nachts wakker bleef omdat er tientallen kevertjes (ongeveer zo groot als een lieveheersbeestje, maar dan zwart) door je bed en in je lakenzak rond kropen?
Ik wel!! ook daar later meer over.

Dit keer een lange blog met twee verhalen uit één weekend! (foto’s volgen nog)

Zo, ik(we) heb(ben) een enorm druk, maar ook enerverend weekend achter de rug.
Donderdagmiddag waren de ouders van Leoniek (onze Belgische vrijwilligster) op Hamro Gaun op bezoek. Ik heb hen een rondleiding op gegeven. Erg leuk. En Piet en Marjanne, nogmaals bedankt voor het gereedschap wat jullie uit Nederland hebben meegenomen en ook nog eens gesponsord hebben. Geweldig!
Daarna snel naar het appartement en mijn rugzak inpakken, want dit weekend zouden we naar Barhabise gaan om daar met 5 vrijwilligers en René een kindertehuis (ook van de stichting Veldwerk) van binnen te schilderen. Dat kon nu mooi omdat de meeste kinderen naar familie zijn i.v.m. Dasain. Dasain is het belangrijkste feest in NepaL met Dasain gaat vrijwel iedereen naar zijn familie. De man naar zijn familie en de vrouw naar haar familie. Waar de kinderen heen gaan weet ik eigenlijk (nog) niet.

We vertrokken met zijn zessen vanuit Kathmandu in de jeep en onderweg hebben we nog 6 (!) medewerkers van Hamro Gaun en het DCC opgepikt, die ook in je jeep mee gingen naar Barhabise. Dit is een rit van bijna 4 uur over de hobbelige wegen de bergen in. Zij gingen naar een andere medewerker van Hamro Gaun – Balnanda – die bij Barhabise woont
Balnanda zijn vader is een jaar geleden overleden en de streng gelovige hindoes herdenken dat door dan – als oudste zoon – een jaar lang in witte kleding (inclusief witte topie (nepalese muts)) rond te lopen. Deze kleding mag dus na één jaar uit gedaan worden en deze dag (of eigenlijk 8 dagen) wordt dan redelijk uitbundig gevierd ! Dit omdat er dan 1 jaar aan de overledene is gedacht en zijn geest nu zeker bij de goden moet rusten.

De collega’s uit Hamro Gaun gingen hier dus naar toe en ook René en ik zijn mee geweest – terwijl de andere vrijwilligers vast begonnen met de voorbereidingen voor het schilderen in het kindertehuis. Het huis van Balnanda ligt in een klein bergdorpje nabij Barhabise. Je moet om daar te komen nog 2 uur over smalle paadjes behoorlijk steil omhoog klimmen. Dit hebben we met een groep van een stuk of 11 man gedaan. Er waren ook nog nepalese bestuursleden van Hamro Gaun bij. Boven in het boerderijtje waar Balnanda woont (of eigenlijk moet ik zeggen waar zijn vrouw, kinderen en de rest van de familie woont, omdat Balnanda om Hamro Gaun werkt en slechts af en toe naar huis gaat) waren tientallen mensen – familie en buren bijeen die in een soort dienst in een soort tent die tegen het boerderijtje aangebouwd was de herdenking vierden. Wij werden op de veranda van het boerderijtje neergezet, vlak naast de mestvaalt die daar ook gewoon ligt. Na plichtplegingen, zoals het krijgen van een Tica op je voorhoofd (zie foto) en het drinken van thee en het offeren van het meegebrachte voedsel (rijst, vruchten e.d.) moesten we met zijn elfen naar boven via kleine trappetjes en slaap/opslagruimtes (waar ik niet rechtop kon staan) naar een veranda op de 1e verdieping. Hier kregen we uitgebreid eten en drinken. Ik maar hopen dat mijn maag hier een beetje tegen zou kunnen. Maar tot op heden (twee dagen later) gaat het goed.

Daarna weer naar beneden, een toch van 1,5 uur over zeer steile paadjes. De Hamro Gaun collega’s moesten daarna nog met de local bus naar Kathmandu (4 uur in de bus) en daarna nog naar Hamro Gaun. Je moet er dus wat voor over hebben om naar zo’n “feestje” van je collega te gaan. 3,5 uur jeep, 2 uur omhoog wandelen, 1 uur daar zijn, 1,5 uur naar beneden wandelen en vervolgens nog 4 naar Kathmandu + nog een 1 uur naar Sankhu in de bus!
René en ik zijn dus na de terugwandeling naar het kindertehuis gegaan waar we om ca 3 uur waren. Hier hadden de andere vrijwilligers de kamers al schoon gemaakt en konden we met het verven beginnen.

Dit kindertehuis was nodig aan een verfbeurt toe, want de muren waren erg vies en lelijk. Dus met dikke emmers hemelsblauwe verf, rollers en kwasten zijn we met ons zessen aan de slag gegaan. Het nepalese personeel van het kindertehuis – een leraar en 2 schoonmaaksters / kokkinnen (die gewoon intern wonen) en nog twee kinderen die niet naar huis gingen (geen familie) – stonden raar te kijken hoe wij dat allemaal deden. Om een uurtje of vijf moet je dan stoppen en een beetje schoonmaken, want om 6 uur is het al aardig donker. Na het eten (dhal bat) nog ff gezellig kletsen, drinken en dumble (nepalees kaartspel) spelen en toen naar bed. Daar kwam ik er dus achter dat ik in een verdraait klein bedje lag. Als ik mij uitstrekte en moest ik mijn voeten door de spijlen doen en die staken er dan 30 a 40 cm uit. Ook bleek er niet echt een matras te zijn, maar een soort dikke deken waar je op lag en die lag gewoon weer op een houten plank. Oke, wij dus om een uurtje of 9:30 slapen. Ik had wel wat last van af en toe kriebel in min bed, maar ach dat zal wel van de verf of zo komen, totdat … ik ’s nacht een keer naar de wc ( nou ja wc? Een hokje met een zon hurkding, waarvan de vloer kletsnat was) moest en toen ik terug kwam en met mijn hoofdlampje in mijn lakenzak scheen schrok ik mij rot!, allemaal kleine beestjes !! Nee, nee, ik had niet teveel gedronken . Oke, de meeste er uit geplukt en plat geslagen, waardoor mijn lakenzak één grote vlekkenzak werd! Er toch maar weer in gekropen. Nou ja je zult wel begrijpen dat ik weinig geslapen heb. Toen de anderen de volgende morgen ook om een uur of 6 wakker werden riep Annouschka opeens dat ze allemaal kleine beestjes in haar bed had en de hele nacht had liggen krabben Ook de anderen zagen toen tot hun schrik dat het stikte van die kevertjes. Nou dat was wel lachen hoor.

Nou ja, na een beetje wassen onder een kraantje (een douche hebben ze niet in dit kindertehuis !) maar weer aan het verven en om 9::30 op de nuchtere maag maar weer dahl bat eten (rijst met linzensoepje en wat aardappelstukjes er door, wel lekker hoor).
We hebben flink doorgeverfd met fantastisch muziek (van mijn mp3 spelertje met boxjes die ik had meegenomen) erbij en om een uur of 4 waren we dan ook klaar. Ik had geen zin meer om daar nog een keer te slapen en heb in het stadje een hotelkamer gehuurd (zelfde hotel waar we 14 dagen geleden ook geweest zijn) .

Maar goed, eerst weer dahl bat gegeten zoals de nepalesen dat altijd 2 keer per dag doen en toen lekker uitrusten op het dakterras. Hier lagen wat dekens waarop je lekker kon liggen en de andere vrijwilligers besloten dan ook om hier lekker in de buitenlucht op te gaan slapen. Ik heb in ieder geval heerlijk in het hotel geslapen met een (koude!) douche en een goed matras. Om acht uur eten en daarna weer 3 a 4 uur in de jeep naar Kathmandu en dan noog 1,5 uur in de bus naar Sankhu.

Kortom een enerverend weekend, wat toch zeer geslaagd en gezellig was en met als resultaat een kindertehuis wat er (van binnen) weer prachtig uit ziet. De kinderen zullen verrast zijn als ze terug komen (en weer met zijn achten op een kamertje)

En … Heb jij wel eens met een 4-weel-drive jeep 3 kwartier in de modder in de middle of nowhere vastgezeten? Ik wel, later meer daarover.

Nee, nog geen verhaal over de “technische wonderen” van Hamro Gaun. Zoals ik al schreef, niets is zeker in Nepal en daarom nu eerst een ander verhaal.
Vorige week dinsdag vroeg René of ik zin had om mee te gaan naar Dhading. Dhading is de plaats / provincie waar ik met Atos Origin in het voorjaar van 2008 meegeholpen heb aan de bouw van een Daggezondheidscentrum (DCC). Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd, want ik wilde daar heel graag nog een keer naar toe.
Er moest met de Jeep van Stichting Veldwerk medische apparatuur naar deze DDC’s (er zijn er 6 in dee regio) gebracht worden. Dus woensdag in Kathmandu de jeep helemaal volgeladen en ook op het dak een flinke stapel. Donderdag om 6 uur vertrokken (voor de drukte uit!). Eerst is het een rit van bijna 3 uur over de verharde weg naar de afslag de bergen in. Deze weg is ook de hoofdweg naar de bekende plaatsen Chitwan en Pokhara. Ondanks dat dit een hoofdweg is, is de kwaliteit uiterst slecht. enorme gaten en soms onverharde stukken, waarbij je vreselijk door elkaar gehuts wordt. Maar goed, het bleek nog niets vergeleken met de onverharde weg de bergen in naar Dhading (Dalang/Salang). Onverstelbaar hoe slecht die weg is met diepe groeven waar hier en daar ook nog water in stond. Maar goed, na nog eens 2 uur rijden waren we uiteindelijk boven bij het kantoor (nou ja kantoor! meer een soort garagebox waar een buro en een stoel in stonden). Nadat er nog 3 verpleegsters en nog iemand bij de Jeep ingestapt waren gingen we naar het DCC die het verst weg lag. Dus nog eens 1.5 uur hobbelen in de Jeep, waarbij je af en toe vlak langs de randen van een afgrond rijdt. Af en toe kijk je gewoon 4 a 500 meter recht naar beneden. De billen flink bij elkaar getrokken
Wij (Henny en ik) waren vorig jaar ook al bij deze DCCC geweest en echt veel was er niet veranderd. De lokalen voor medisch gebruik zijn nu in alle DCC’s in gebruik, wat mij erg goed doet. Dit was vorig jaar nml nog niet het geval.
Op de terugweg zijn we direct doorgereden naar het centrum wat ik meegebouwd heb.
Dit was nog een hele onderneming, want … inderdaad, we hebben 3/4 uur met de jeeo vast gezeten. Ondanks de 4-weel drive kwamen we in een diepe groef vast te zitten en kwamen geen cm meer voor of achteruit. Pa na een 1/2 uur toe er heel veel schooljongens en mensen uit de buurt opgetrommeld waren kregen we wat beweging in de jeep. Mijn kleren en schoenen zaten inmiddels onder het rood-bruine klei

Op een gegeven moment kwam er dus beweging in de jeep, maar toen de achterwielen op de plaats kwamen waar eerst de voorwielen hadden vastgezeten kwamen we weer vast te zitten @#&*.
Goed, weer graven, duwen, schudden enz. en gelukkig, na nog eens een kwartier kregen we de jeep weer los. Hierdoor waren we wel wat laat op het DCC, wat dus niet meer vol in gebruik was. Maar toch … geweldig om dit weer te zien. Het DCC is nu eigenlijk ook vol in gebruik, alhoewel de gezamenlijke ruimte bedoeld voor “dorps activiteiten” nog niet als zodanig gebruikt wordt. Er zit nu een keuken in en de wacht slaapt er ‘s nachts. De oude school die er ook stond en waar de gaten in de muren zaten is inmiddels afgebroken en aan de nieuwe school zijn twee klassen bij aan gebouwd. Erg mooi!. Het deed me toch wel ff wat!
Omdat het al laat was gauw terug en inderdaad, het laatste stuk moesten we in het donker rijden (op die onbegaanbare wegen!). Daarna naar Shreban, het resort waar we sliepen. Hier hebben we 2 jaar geleden ook me Atos geslapen en vorig jaar hebben Henny, Huub en Michelle en ik daar ook geslapen. en prachtige omgeving. ‘s nacht werd ik nog wakker omdat een vret onder het dak zat te knagen, wat in deze stille en stikdonkere omgeving erg goed te horen is. De volgende morgen (vrijdag) zat ik om 5:45 uur buiten om te kijken naar de zonsopkomst boven de Himalaya. maar helaas, het bleek net te bewolkt te zijn om dit spectakel te kunnen aanschouwen.
Om 7 uur toe maar eten en daarna “naar beneden” samen met een moeder en 3 kinderen die meegingen om 2 blinde jongetjes (broertjes van de kinderen die mee gingen) op te halen die halverwege Dhading en Kathmandu naar school gaan. Deze jongetjes zitten daar intern en komen dus bijna nooit thuis!. Maar binnenkort is het Dasain. dit is een groot feest in Nepal, waarbij de scholen 2 a 4 week vrij zijn en familie allemaal naar huis gaat om dit feest van het licht te vieren.
Er indrukwekkend wat ik op deze school gezien heb waar 12 blinde kinderen les krijgen.
Vervolgens weer door naar Kathmandu, waarbij we nog flinke files gehad hebben omdat op deze drukke 2-baans weg een vrachtauto met pech stond. Dit gebeurd regelmatig en de auto wordt dan niet wegggesleept, maar ter plekke gerepareerd. (kan soms wel een week duren). En bij een beetje pech staat ie dus gewoon midden op de weg en kan er maar één auto bij langs. En gezien de chaos rijstijl in Nepal gaat dit dus “geweldig goed” georganiseerd
Maar, al met al heb ik een paar geweldige dagen gehad en enorm genoten.

Wel, volgende keer dan toch maar iets over Hamro Gaun ? Afwachten maar, je weet hier nooit.

En … ben jij ook wel eens 160m diep in een ravijn gesprongen?
Ik ook (net) niet, maar 4 andere vrijwilligers uit onze groep wel.

Vanuit Crossborders (de organisatie die ons vrijwilligerswerk in Nepal regelt wordt er (ruim) halverwege een tussentijdse evaluatie georganiseerd.
We zijn vrijdagmorgen naar Barhabise – een plaats richting de Tibetaanse grens – vertrokken om in een ontspannen sfeer even afstand van ons vrijwilligerswerk te nemen en eens ontspannen bezig te zijn. Er stonden dan ook leuke dingen op het programma zoals een wandeling in de bergen, bungyjumpen / de swing en raften.

We zijn met de lokale bus naar Barhabise gereist. Dit is al een ervaring op zich. Ruim 3 uur in een krakemikige bus, die weer behoorlijk vol was. Wij konden gelukkig zitten omdat we op het beginpunt instapten. Op een gegeven moment stopte de bus nogal lang. Er bleken 6 enorme zakken met een soort wol of zo op het dak gehesen te worden (zie foto). Daarna verder. Even later had ik een kind op mijn schoot zitten en de moeder stond met een kip onder de arm (met de poten bij elkaar gebonden) naast mij in het gangpad. De weg naar Barhabise is redelijk gevaarlijk, omdat er regelmatig landslides plaats vinden – vooral in de regentijd – waarbij de weg uren (soms dagen) gespert kan zijn. Gelukkig was het erg mooi weer en hadden wij geen last van vertragingen. Wel rijdt de bus af en toe gevaarlijk dicht langs de rand van de afgrond. Veertien dagen eerder is er op deze weg een bus 20 meter naar beneden gevallen, waarbij 15 doden zijn gevallen.
Maar goed, wij zijn veilig in Barhabise aangekomen. We hebben eerst in ons hotelletje geluncht en toen een wandeling van 2 uur omhoog en 1,5 uur naar beneden gemaakt. Het was een pittige wandeling die behoorlijk omhoog ging (400 a 500 m stijging in een uur). Boven aangekomen bij een boerderijtje (bekenden van René) hebben we thee gedronken en foto’s van de mensen daar gemaakt. Erg leuk. Op de terugweg een (ander) kindertehuis – ook van Stichting Veldwerk – aangedaan. Daar zitten 15 kinderen. We werden heel hartelijk ontvangen en de kinderen wilden honderduit weten. Ook waren ze erg aanhankelijk.

De volgende dag (zaterdag) weer met een lokale bus naar “The Last Resort” gereden. Onderweg kreeg de bus nog een lekke band en moesten we dus wachten tot er een nieuwe omgezet werd. Nou ja een nieuwe? kijk maar eens goed naar de foto en dan met name naar het profiel (als je dat tenminste kunt zien ) en naar de stukken rubber die er uitgeslagen zijn. Afijn, ook nu weer veilig op de plaats van bestemming aangekomen. Hier eerst ontbeten. En … toen gingen 4 van onze 7 vrijwilligers De Swing doen. De swing is een soort bungydumpen, maar dan niet stijl naar beneden, maar schuin aan een soort slinger. Je valt wel eerst 160 meter !!! naar beneden (de één na diepste jump op de wereld). Als je er naar kijkt giert het andrealine je al door de keel. Maar de 4 hebben het als geweldig ervaren en e.e.a. staat op de video. Na het springen zijn we naar ons volgend resort gewandeld (3 kwartier). Dit was een prachtig resort waar we in een soort tenten sliepen. Het resort lag aan een (wilde) rivier in een soort rafijn. Hier hebben we erg genoten van de rust en de zon. Ook hebben we hier onze evaluatie gehouden. Iedereen is over het algemeen erg enthousiast en er waren slechts een klein aantal opmerkingen / verbeteringen te bespreken. ‘s Avonds konden we nog om een soort kampvuur zitten en lekker ontspannen. Iedereen onderging dit als erg fijn om even uit de “ellende” te zijn.

De volgende dag (zondag) werden we opgehaald door een bus – 1,5 uur te laat omdat er problemen op de weg waren! – we werden toen naar de startplaats van het raften gebracht. Na uitleg – vooral over veiligheidsaspecten – kregen we zwemvesten om en een helm op. Daarna met z’n zessen + stuurman in een boot. Dit was echt geweldig. Af en toe was het best eng, zo werden we door de stroomversnellingen heen gesleurd. Jaap die voorop zat werd zelfs een keer in de boot geslingerd en in de 2e boot ging een Canadees overboord. Op een gegeven moment was het iets rustiger en mochten we zwemmen. Ik heb dit ook gedaan, maar dat was ook behoorlijk pittig, als het te eng werd, kwam er een begeleidende kano bij je waar je je aan vast kon houden. Bij mij ging het nog even een beetje mis. Ik had een tijdje aan zo’n kano gehangen en moest toen overstappen in de rubberboot, ongeveer midden in de stroomversnellingen. Het was er echter niet erg diep, maar wel ruig, zodat ik op een gegeven moment over de grond schuurde en de rubberboot die ik vast had over mij heen dreigde te varen. Het ging echter net goed en ik kon weer aan boord komen, maar heb wel wat blauwe plekken aan m’n armen en benen opgelopen. Maar toch, het was geweldig. Ik wou het niet graag gemiste hebben. Daarna weer met de (speciale) bus naar Kathmandu, waar we in restaurant 1905 een afsluitend diner hebben gehad.

Al met al een geweldig weekend die iedereen als erg goed om er tussendoor te hebben ervaren heeft. Maandag hebben de meesten – ik ook – nog vrij gehad om zaken in Kathmandu af te handelen. Dinsdag weer aan de slag. Voor mij nog ruim 3 week, de tijd vliegt wat dat betreft.

Volgende aflevering echt, zoals beloofd over Hamro Gaun (denk ik, maar in Nepal gaat het altijd anders als je denkt )

Henk

En … denk jij dat jij je – net als ik – ook nuttig kunt maken voor (de kinderen van) Hamro Gaun? Ik denk van wel, hoe? lees maar aan het einde van dit verhaal.

Maar eerst ff dit: Bedankt voor de reacties, vind ik heel leuk. Nog niemand heeft de juiste vertaling gegeven en ja, mijn eigen familie mag wel mee doen, maar familie van andere vrijwillligers niet . En ja, het heeft iets te maken met koffie, dat was niet zo moeilijk hè, maar ik wil de exacte vertaling!

Zoals beloofd zou ik iets vertellen over de dingen op Hamro Gaun.
Hamro Gaun is Nepalees voor Ons Dorp. Hamro Gaun is opgezet door René Veldt, oprichter van de Stichting Veldwerk Nederland, en is bedoeld als kindertehuis voor wezen en half-wezen.
Ook is er een Daycare Centre (DCC) aan Hamro gaun verbonden waar (zeer) arme kinderen uit de omgeving opvang en educatie krijgen en waar ook opleidingen verzorgd worden voor kansarme vrouwen uit de omgeving. Hamro Gaun bestaat uit een aantal gebouwen op een eigen stuk grond iets buiten het dorpje Sankhu. Je vindt er de volgende gebouwen en andere zaken:
Het hoofdgebouw, waarin de livingroom/eetkamer voor de kinderen is gevestigd, de keuken, een ontvangstruimte, kantoren voor de staf, een bibliotheek (library) en enkele slaapzalen voor (gehandicapte) kinderen. Op dit moment zijn er nog geen gehandicapte kinderen op Hamro Gaun, maar alles wordt in de gelegenheid gebracht om ook deze kinderen op te kunnen vangen.
Verder zijn er op het terrein twee gebouwen met slaapkamers, douche- enwc-ruimte en een livingroom, één gebouw voor de jongens en één voor de meiden. Per gebouw zijn er 4 slaapkamers. Op elke slaapkamer staan 2 stapelbedden, zodat er 4 kinderen op één kamer slapen. Dus in totaal kunnen op Hamro Gaun 16 jongens en 16 meisjes worden opgevangen.
Dan is er een boerderij (gedeeltelijk nog in aanbouw) met een (groente)tuin en plastic kassen. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk eigen groenten e.d. te verbouwen. Eén van de projecten is het kweken van champignons. Helaas lukt dat nog niet het gehele jaar door ivm het klimaat, maar op zich kan dit project zeer lucratieve zijn, aangezien champignons relaties duur zijn. Ook zijn er een paar visvijvers op Hamro Gaun, waarin zowel vis voor consumptie als voor sier gekweekt kunnen worden. Het zijn niet zulke hele grote vijvers hoor, ik schat ongeveer 6 a 8000 liter per stuk. (Mijn vijver thuis is groter ). Ook kunnen op deze boerderij enkele koeien, geiten en kippen worden gehouden. Momenteel is er nog maar één koe, maar als de boerderij af is komen er meer koeien en ook geiten en kippen.
Verder is er dus het DCC (day care centre) en in aanbouw is een nieuw vrouwen opleidingscentrum.
Op het DCC worden dagelijks ongeveer 30 kleine kinderen uit de omgeving opgevangen. Hier is ook een vrijwilligster aan het werk (Ans). Deze kinderen krijgen naast een (heel goeie!) schoolopleiding (met veel engels) ook te eten en worden zelfs één keer per week kompleet gewassen en … ontluist !!
Dwars door het terrein loop een kunstmatig aangelegde rivier, die een verval van zo’n tien meter heeft en uitkomt in een rivier aan de achterzijde van het terrein van Hamro Gaun.
Tot slot noem ik de bron en watertoren. Op het terrein is een bron met heel schoon water ontdekt (bijna direct drinkbaar, voor nepalezen). Dit water wordt opgepompt en naar grote vaten (4 x 3000 liter) die in een watertoren staan (zie foto) gepompt. Hierdoor is er op Hamro Gaun altijd een grote hoeveelheid drinkwater aanwezig.
Zoals ik al eerder ergens in deze blog heb genoemd zijn er op Hamro Gaun een aantal “technische wonderen”. Dingen om energie op te wekken en voorzieningen om zeer milieu vriendelijk te kunnen leven. In de volgende aflevering ga ik een aantal van deze “wonderen” beschrijven, zoals het opwekken van warmte met spiegels om te kunnen koken, opwekken van elektriciteit mbv een Hydropower installatie en het opwekken van biogas, maar zoals gezegd later meer hierover.

Nu nog ff terugkomen op WAT JIJ VOOR HAMRO GAUN KUNT BETEKENEN!

Je zult begrijpen dat er nog veel op Hamro Gaun moet gebeuren en dat er ook veel onderhoud nodig is, zeker gezien het klimaat hier (zeer natte en zeer droge tijden).
Dit is dan ook één van de dingen waar ik me mee bezig hou. Echter goed gereedschap is hier niet veel aanwezig. We moeten het hier veelal hebben van (afgedankt!) gereedschap uit Europa of gereedschap wat vanuit Nederland (door o.a. vrijwilligers) wordt mee genomen. Zo is er bv geen goeie boormachine, en al helemaal geen accuboor/schroefmachine.
Ik heb inmiddels een paar dingen uit eigen portemonnee gekocht, omdat er geen geld (niet genoeg geld) is om deze dingen te kunnen kopen. En nu heb ik dus een vraag AAN JOU.
Jij kunt heel gericht meehelpen door ons te steunen in de aankoop van een aantal gereedschappen die we nog graag zouden willen hebben ( en die hier wel te koop zijn), zoals bv een hogedrukspuit om de gebouwen en straten en de boerderij af en toe schoon te kunnen spuiten. Ook een schuurmachine zou geweldig zijn, omdat er regelmatig toch veel geschuurd moet worden, denk maar eens aan al die kozijnen in de verschillende gebouwen. Maar ook een simpele ijzervijl is nodig en de ijzerzaag is eigenlijk ook aan vervanging toe. Je ziet het heel concrete dingen. Dus als jij wat geld over hebt, kan ik die dingen aanschaffen en draag jij gericht bij! Daarom, doe mee! en help op deze manier de kinderen van Hamro Gaun. Maak een paar Euro (elke Euro is er één!) over op rekening 4109023 t.n.v. H.Pater te Bedum onder vermelding van “gereedschap voor Hamro Gaun”.
En o ja, voor jou informatie: de mensen hier (ook de stafleden van Hamro Gaun) verdienen zo ongeveer 3000 Rupies per maand. Dat is ongeveer 30 Euro! En om daar nu geld voor wat gereedschap van te vragen????
Ik denk dat jij gemakkelijker iets kunt missen toch ??

Namens de kinderen en de staf al vast hartelijk dank.

En … denk jij dat jij je – net als ik – ook nuttig kunt maken voor (de kinderen van) Hamro Gaun? Ik denk van wel, hoe? lees maar aan het einde van dit verhaal.

Maar eerst ff dit: Bedankt voor de reacties, vind ik heel leuk. Nog niemand heeft de juiste vertaling gegeven en ja, mijn eigen familie mag wel mee doen, maar familie van andere vrijwillligers niet . En ja, het heeft iets te maken met koffie, dat was niet zo moeilijk hè, maar ik wil de exacte vertaling!

Zoals beloofd zou ik iets vertellen over de dingen op Hamro Gaun.
Hamro Gaun is Nepalees voor Ons Dorp. Hamro Gaun is opgezet door René Veldt, oprichter van de Stichting Veldwerk Nederland, en is bedoeld als kindertehuis voor wezen en half-wezen.
Ook is er een Daycare Centre (DCC) aan Hamro gaun verbonden waar (zeer) arme kinderen uit de omgeving opvang en educatie krijgen en waar ook opleidingen verzorgd worden voor kansarme vrouwen uit de omgeving. Hamro Gaun bestaat uit een aantal gebouwen op een eigen stuk grond iets buiten het dorpje Sankhu. Je vindt er de volgende gebouwen en andere zaken:
Het hoofdgebouw, waarin de livingroom/eetkamer voor de kinderen is gevestigd, de keuken, een ontvangstruimte, kantoren voor de staf, een bibliotheek (library) en enkele slaapzalen voor (gehandicapte) kinderen. Op dit moment zijn er nog geen gehandicapte kinderen op Hamro Gaun, maar alles wordt in de gelegenheid gebracht om ook deze kinderen op te kunnen vangen.
Verder zijn er op het terrein twee gebouwen met slaapkamers, douche- enwc-ruimte en een livingroom, één gebouw voor de jongens en één voor de meiden. Per gebouw zijn er 4 slaapkamers. Op elke slaapkamer staan 2 stapelbedden, zodat er 4 kinderen op één kamer slapen. Dus in totaal kunnen op Hamro Gaun 16 jongens en 16 meisjes worden opgevangen.
Dan is er een boerderij (gedeeltelijk nog in aanbouw) met een (groente)tuin en plastic kassen. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk eigen groenten e.d. te verbouwen. Eén van de projecten is het kweken van champignons. Helaas lukt dat nog niet het gehele jaar door ivm het klimaat, maar op zich kan dit project zeer lucratieve zijn, aangezien champignons relaties duur zijn. Ook zijn er een paar visvijvers op Hamro Gaun, waarin zowel vis voor consumptie als voor sier gekweekt kunnen worden. Het zijn niet zulke hele grote vijvers hoor, ik schat ongeveer 6 a 8000 liter per stuk.
(Mijn vijver thuis is groter ).
Ook kunnen op deze boerderij enkele koeien, geiten en kippen worden gehouden. Momenteel is er nog maar één koe, maar als de boerderij af is komen er meer koeien en ook geiten en kippen. Eén van mijn klussen is het maken van kippenhokken.
Verder is er dus het DCC (Day Care Centre) en in aanbouw is een nieuw vrouwen opleidingscentrum. Op het DCC worden dagelijks ongeveer 35 kleine kinderen uit de omgeving opgevangen. Hier is ook een vrijwilligster aan het werk (Ans). Deze kinderen krijgen naast een (heel goeie!) schoolopleiding, met veel engels, ook te eten en worden zelfs één keer per week kompleet gewassen en … ontluist !! Ook krijgen ze van Ans computerles op een speciaal kleine kinderen computer.
Dwars door het terrein loop een kunstmatig aangelegde rivier, die een verval van zo’n tien meter heeft en uitkomt in een rivier aan de achterzijde van het terrein van Hamro Gaun. Van dit hoogteverschil wordt gebruik gemaakt om een hydropower unit en een “waterhamer” aan te drijven. In een volgende aflevering kom ik hier op terug.
Tot slot noem ik de bron en watertoren. Op het terrein is een bron met heel schoon water ontdekt (bijna direct drinkbaar, voor nepalezen). Dit water wordt opgepompt en naar grote vaten (4 x 3000 liter) die in een watertoren staan (zie foto) gepompt. Hierdoor is er op Hamro Gaun altijd een grote hoeveelheid drinkwater aanwezig. Het water wordt dartoe nog een keer gefiltert over een actief filter. Zelfs ik dan dat water drinken.
Zoals ik al eerder ergens in deze blog heb genoemd zijn er op Hamro Gaun een aantal “technische wonderen”. Dingen om energie op te wekken en voorzieningen om zeer milieu vriendelijk te kunnen leven. In de volgende aflevering ga ik een aantal van deze “wonderen” beschrijven, zoals het opwekken van warmte met spiegels om te kunnen koken, opwekken van elektriciteit mbv een hydropower installatie en het opwekken van biogas, maar zoals gezegd later meer hierover.

Nu nog ff terugkomen op WAT JIJ VOOR HAMRO GAUN KUNT BETEKENEN!

Je zult begrijpen dat er nog veel op Hamro Gaun moet gebeuren en dat er ook veel onderhoud nodig is, zeker gezien het klimaat hier (zeer natte en zeer droge tijden).
Dit is dan ook één van de dingen waar ik me mee bezig hou. Echter goed gereedschap is hier niet veel aanwezig. We moeten het hier veelal hebben van (afgedankt!) gereedschap uit Europa of gereedschap wat vanuit Nederland (door o.a. vrijwilligers) wordt mee genomen. Zo is er bv geen goeie boormachine en de accuboor/schroefmachine werkt niet meer.
Ik heb inmiddels een paar dingen uit eigen portemonnee gekocht, omdat er geen geld (niet genoeg geld) is om deze dingen te kunnen kopen. En nu heb ik dus een vraag AAN JOU.
JIJ kunt heel gericht meehelpen door ons te steunen in de aankoop van een aantal gereedschappen die we nog graag zouden willen hebben (en die hier wel te koop zijn), zoals bv een hogedrukspuit om de gebouwen en straten en de boerderij af en toe schoon te kunnen spuiten. Ook een schuurmachine zou geweldig zijn, omdat er regelmatig toch veel geschuurd moet worden, denk maar eens aan al die kozijnen in de verschillende gebouwen. Maar ook een simpele ijzervijl is nodig en de ijzerzaag is eigenlijk ook aan vervanging toe, ook een baco is er niet. Je ziet het heel concrete dingen. Dus als jij wat geld over hebt, kan ik die dingen aanschaffen en draag jij gericht bij aan het geluk en de opvoeding/onderwijjs van arme kinderen!!!! Daarom, doe mee! en help op deze manier de kinderen van Hamro Gaun. Maak een paar Euro (elke Euro is er één!) over op rekening 4109023 t.n.v. H.Pater te Bedum onder vermelding van “gereedschap voor Hamro Gaun”.

En o ja, voor jou informatie: de mensen hier (ook de stafleden van Hamro Gaun) verdienen zo ongeveer 3000 Rupies per maand. Dat is ongeveer 30 Euro! Je kunt je dus wel voorstellen dat gereedschap hiervan kopen dan ook niet aan de orde is.
Ik denk dat jij gemakkelijker iets kunt missen toch ??

Namens de kinderen en de staf al vast hartelijk dank.

Henk